Yaşayabilmek Demek

karalamalarla dolu o sayfayı yırtıp attım hayatımdan
yepyeni bir yaprağa tane tane işliyorum geçen günlerimi
konuşmuyorum artık kimseye karışmıyorum
sonsuz gökyüzünde bembayaz bir bulut olmaya çalışıyorum

uçurum kenarlarından uzak duruyorum artık
denize gidiyorum çoğu zaman, dalgaları saymıyorum ama,
rüzgara salıvermiyorum kendimi
deniz kabuklarını topluyorum içimdeki sesi dinliyorum belki

elimden gelen buydu demek için çabalıyorum
ben üzerime düşeni yaptım...
ve tek tek edindiğim o dostlarım için çabalıyorum
kimin için değdiğini artık biliyorum

müzik dinliyorum artık, sözsüz, pürüzsüz, sadece müzik
ve bol bol yazıya döküyorum her bir masum gözyaşımı
bakışlarımı çiziyorum boş bulduğum karelere
kara kalemle değil bu kez, siyahın gücü tükeniyor zamanla artık biliyorum

gözlükle dolaşmıyorum artık güneşi daha iyi hissedebilmek için
yeşili yeşiliyle, çiçeği kendi rengiyle görebilmek için
üstümdeki bütün o sarılı ağları söküp attım
rahat rahat yürüyebilmek, koşabilmek, nefes alabilmek için

ve biliyorum artık bir gündüz var hayatta bir de gece
geceyi de gündüze çevirebilmek o sayfadaki güneş
bir kuş olup tüm dünyayı görebilmek,
bir soluk olup havayı içine doyasıya çekebilmek
ve biliyorum artık bir yıldız olup kaymadan durabilmek o sayfadaki sır
yıldız gibi kusursuz, yıldız gibi güneşe bu kadar yakın, ve asla vazgeçmeyen
maviyle sınırsız, sarıyla capcanlı, beyazla her şey olabilmek
ve gülümseyebilmek her çiçek açışında, her gün doğuşunda
her şeye rağmen yeniden doğrulup var gücünle yürüyebilmek
o sayfada yaşayabilmek demek...