Yaşatma Diyorum Şiiri - Adem Efiloğlu

Yıkıldı düşüncelerimi fetheden sözler,
Acının kıvranan isyanlarında,
Ruhumuzu öperken hüzün,
Gecenin bir vaktinde sus oldu,
Derinden kanadı duygular.
Mezarı eşelenmiş,
Kör bir kuyuya düşürüyorsun ümitlerimi,
Korkarım karanlıktan,
Yapma diyorum.
/
Bir garip ademoğlu kadar cürümüm.
Verebilecek her şeyimi feda etmiştim sana,
Vakitsizce pencereme konan güvercine,
Açtım penceremi.
Ağlamıştı, yaşlarını sildim,
Dağılmıştı, toparladım,
Kırılmıştı kanatları, onardım
Şimdi,
Uçma diyorum…
/
Teninin kokusunu sal üstüme üstüme,
Bakışlarına nazar et.
En müstesna gülüşünle kucakla beni,
Kıyama dursun ayaklarım parmaklarının ucunda.
Fakat kurşuni acılarla bıraktın beni,
Derin bir uçuruma düşüyorum,
Sımsıkı tut ellerimi,
Bırakma diyorum…
/
Beyaz şehirler yıkılıyor üzerime,
Ölüyorum her çıkmaz sokağın başında,
İçimde çatlamış fay kırıkları.
Sensizliğe hüküm giymiş kelimelerim,
Bir fanusun içinde titriyor dudaklarım.
Demiştim,
Ağlamak erkeklere göre değilse de
Çırpınıyor yüreğimin yarısı,
Ağlatma diyorum…
/
Sen kırmızıyı severdin,
Ben en çok sarıyı.
Umutlarımızı boyardık renk renk.
Hayallerimiz mavi olurdu,
Mutluluklarımız yeşil.
Karamsarlıklarımız ise hep siyah.
Gökkuşağını çalardık birlikte.
Bakıyorum da
Ona da karalar çalıyorsun,
Etme diyorum etme…
/
Yalan mıydı? verdiğin sözler sevgili,
Sönmüş ümitler mi besledin içinde.
Gözlerin mezar,
Sözlerin kurşun…
Oysa ben en kadim muhafızlar gibi,
Aşkımı savunmaktayım.
Verdiğin sözleri taşımıyorsa bedenin,
Sırtlanmıyorsan söylediklerimi,
Sende vur gitsin beni,
Yaşatma diyorum…
/
Âdem Efiloğlu