Yaşat Beni Şiiri - Şimal Niğbolu

Yine mi sana çıktı tüm kapılar,
Hayır olamaz.
Ellerim titrerken çalmıştım oysa ben.
İçimde soğuk bir kış gecesi
Kar taneleri nasılda burnuma konuyor, görmelisin.
Üşüyorum, ısıt beni.
Ürperdi tenim, kıpkırmızı oldu yanaklarım
Soğudukça sana, nasılda yanıyorum bir bilsen.
Üşüyorum, ısıt beni.
Sarılmayı özledim, o kapının ardında duran bedenine.
Soluk alıp verişlerin geçti boğazımdan,
Sen oldum, bu artık sonbahar.
Üşüyorum, ısıt beni.
Ya açarsan, ya bakarsan yine gözlerime, yada..
Yada hayır, bakma, dayanamam.
Bana git artık diye yalvaran gözlerine, kayıtsız kalamam, giderim.
Üşüyorum, ısıt beni, gidemem.
Sana doyamazken, yokluğuna bile açım, anla.
Gözlerinin mavisini, ellerinin çizgisini, bıyıklarından süzülen gülümsemeni özledim.
Dönüyorum…
Olmadığın bir kente, varmışsın gibi yaşama ihtimalime dönüyorum.
Hayal kurduğumuz bu cenneti, bensiz cehennem vücutlarına bırakıp,
Her dokunduğunda, beni anımsaman bedduasına sığınıp, dönüyorum.
Üşüyorum, ısıt beni, dokunma…
Açılmadı kapın, bakamadın gözlerime git yalvarmalarınla,
Demir kapının sert vuruşu kadar, oturdu içime bu son veda.
En azından denedim, diyebilmeyi isterdim.
En azından, ki kahretsin.
Senin ördüğün bu duvarlar, benim sana ördüğüm atkılar, onları da alıp gidiyorum.
Kaldığın yerler, kar taneleri, soluğum…
Hepsini sana bırakıyorum.
Üşüyorum, ve artık galiba ölüyorum, yaşat beni !