Yaşasın Ölüm! Şiiri - Memduh Atalay

Yaşasın Ölüm!
Ey ölüler,ey ikindi yağmurları,ey bahar rüzgarları
Ben eski zaman adamıyım bir de ayaklanan aklım
Ölürüm de dönmem diyen asi duruşum
İnsanın serancamı bir dağa benziyor
En yiğit yanımı bir sevdada kaybettim
Hiç bitmeyen bir yalnızlığım var
Bazı ölüye bazı rüzgara bazı yağmura dönen

Dar zamanlardan gölge korkulardan
Haz ve hız çağında geceyi ikiye bölen
Eşyanın üstüne kimliğini örten çoğul ve cinsel bir koşuda
Bir ağacın içten içe Süleyman kesilişi
Kuşlar, cinler ve rüzgar ve beni anlama vuran dalga
Kızgın demirlere basıyorum kör kuyularda
İçimde bir sorgu ki kimim ben
Apaşikar bir zaaf yersiz bir iddia

Kalabalığı geçelim bir fasıl
Uyandır kalbi uyandırırsan
Ya yaşasın ya kahrol çığından
Bir yanıp bir sönen itaat ve isyan pozundan
Yitirilmişler kuyusuna atıp kendimi
Kervancı beklemeyi yeğlerim
Kral için bayrak sallamaktansa
Kederime yuva yapacak bir kuş
Toprağımda boy atacak bir fidan
Hüznümle yeşerecek bir gül...
Sevdanın imsakına hürmeten
Susuyorum!

Tüm krallar hasmımdır ilan ediyorum
Köleler kardeşlerim olmasa da
Ben tek kişilik ümmet olarak
Toprağa kök salan tarihler boyu var olan
Ölür gibi sevenlerin meclisinde
En güzel yalnızlığı kent kent taşıyan
Soluk gülleri okşayan
Bir ölüm alfabesinde
Sessiz harf'im

Ölüm tarih boyunca
Mührünü şairlere vermiştir
Aşkın yarım elma
Dervişin bade verdiği gibi
Krallar ölür şairler ölmez
Şükür kraldan ve efradından değilim
Yaşasın ölüm!