Yaşarken Yaşamdan Vazgeçişlerin İzleri

Uzandıkça umutlara hep boşta kalıyordu elleri. O kadar çok kaybetmişlerdi ki kanmayı bile düşünemiyorlardı. Hem vakitleri kalmamıştı hem de mecalleri ya sevdiklerini söylemeye vakitleri olmamıştı ya da söyleyecek birileri yoktu yanlarında.

Bir mezarlığın aynı konuklarıydılar. Bir selvi ağacının altında farklı yerlerden gelmiş olmalarına rağmen aynı duyguları taşıyorlardı. Konuşmasalar bile anlaşabiliyorlardı. Çünkü aynı yarayı taşıyorlardı.

Dünyada olup dünyada yaşamayı beceremiyorlardı. Yaşama korkakça tutunup hayallerine ve yürek seslerine tutunamamışlardı. Yalnızlık içinde yaşamışlardı, sahte mutluluklarla doldurmuşlardı dünyalarını. Kör yaşamlarda hayat sürdürmüşlerdi.

Kurdukları zümrüt köprülerde yol almayı becerememişlerdi. Bomboş yüreklerin geçerken zorlandığı bir köprüydü yaşam onlar için. Yürek kafesine koyacakları birileri olmamıştı. Yüreklerinin duvarlarına çarpacak derin yaralar açacak sevdaları yaşamak istemişlerdi.

Sandıklara sakladıkları sevda yaralarını sarmaktı amaçları. Yürek madenindeki elmas ışıltıları henüz keşfedilmemişti. Kömürleşmiş duygular, içindeki elmasın çıkarılmasını bekliyordu. Zarif ve sade dokunuşlarla fısıltılı melodilerle yontarak elmasın ışıltısını ortaya çıkaracak madenciyi bekliyorlardı.

Yaşadıkları mevsim tekti. Karanlık, soğuk ve ayaz gecelerdi yaşadıkları hayatlar. Kısa süreli erken baharlar yaşamışlardı hep. Ardından gelen ayazlarda üşümüşler, donmuşlardı fakat yok olmamışlardı. Kayıtsızlığın saflığına bürünmüşlerdi. Acıyı hissetmemek için yaralarını yok saymışlardı.

Yaşarken yaşamdan vazgeçişlerinin izleri vardı ruhlarında. Bedenleri ise çoktan çürümeye durmuştu. Nereye gideceği belli olmayan bir buluta asmışlardı umutlarını. Ölü yıldızların bakışlarına benzer bakışlarla bakıyorlardı dünyaya.

Kendi içlerinde yankılanıyordu sesleri. Hırçın nefeslerle savruluyorlardı. Yüreklerindeki büyük sevmelerden habersiz, sevgisizliğin sığlığında kayıtsızlığında yaşamışlardı yüreklerindeki volkandan habersiz. Suskunlar mekânında karşılaşıncaya kadar.

Kırık bir zamanın içinde yürekleriyle yaşamaya alışmışlardı, eksikliklerinin farkındalığı ile. Dolmamış ve doldurulamamış yürek mekânlarıyla.

Yakın temaslar bile hep uzak kalmıştı hayatlarında. Mutsuzluklarda mutlu olduklarını düşünmüşlerdi hep. Uğrunda ölecek bir yürek, her şeyden vazgeçebilecekleri bir sevdaları olmamıştı. Onlar hayatlarını kurban vermişlerdi yeşermemiş umutlarına.

Eksiklikleriyle, ruh boşluklarında yaşamışlardı, bencil bedenlere hizmet ederken. Kendileri için, hayalleri için, umutları için değil ötekilerin mutlulukları, umutları için var olmuşlardı.

Canlarında sakladıklarıyla yaşamışlardı. Hiç sevgi sağanağında ıslanmamış, kurak çöl ayazlarında güneş yanığı olmuşlardı.

Şimdi ruhları birlikteliğin doruklarındaydı. Canlılar mekânından uzak diyarlarda ki yaşadıkları sürgünlerin acısını çıkarmaya çalışıyorlardı. Umutsuz ve dipsiz çaresizlikleri kat etmişlerdi. Zalimliğin ve acımasızlığın kollarından sıyrılıp, saklı şefkatleri açmaya çalışıyorlardı.

Uğurladıkları gün batımlarıyla hüzünleri gömüyorlardı. Yol ağzındaki yazgılarında ölümsüz baharlara ulaşacaklardı. Çürümüş bedenleri ruhlarının çiçekleri ile süslemeye çalışacaklardı. Acılarla kanayan yaralardan akan kan katilini bulana kadar akmaya devam edecekti.

Yürekleri kendi dillerini öğretecekti birbirine. Vazgeçtiler kaçmaktan ve vazgeçtiler korkmaktan. Ellerini aynı anda uzattılar birlerine sadece bakışıyorlardı, sadece gözler konuşuyordu, sadece dudaklar sessiz seslere mahkûm olmuşçasına titriyorlardı. Avuçlardan bir birine dolaştı sıcaklık ben sende kalmak istiyorum dediler aynı anda...

Ve hasreti yazdılar birbirlerine unuttukları, nefesleri vardı duvar diplerinde vazgeçtikleri her şeyden vazgeçtiler, tutundular parmak araları ile bir birlerine, zorladılar geçmiş zorlayacaklardı artık geleceği…

Fatma AVCI
04.01.2012