Yaşarken Ölmüşler Şiiri - Fellik Paşa

Gece karanlığı , karanlık soğuğu kucaklar . Toprak ölümü kucaklar . Acı nefsini sımsıkı sarar . Düşünceler hevesini boğar .
Sabahlar güneşi , güneş sıcağı saçar . Çiçeklerin yüzü döner . Sevgi hayallerinin elini tutar . Kalbin aşkınla süzülür .
Yalnızlıktan korkanın haline acır yeni kapılar tanrısı . İnsan dertlenince değişir . Yalnız kalan gelişir . İster kanar ister kabuk bağlar . Hayatın arka kapısından kaçar . Bir taşın başında arkasından ağlarlar.
Yalnız kalmayı beceremeyen bu hayatı yaşar . Yalnız kalanın hayallerini yaşar . Korkusuz ve fütursuz . Küstah ve becerikli . Yoksun düşenlerin düşlediği sensin ve sanki hiç değişmemişsin.
Sensin bu kalbin kabadayısı . Küfürlere kucak açansın . Güzelliğe küsen , unutup gülemeyen . Yaşamayı işkence eden .
Var olmanın hazzı . Uykuya dalmadan önceki altmış saniyesi . Ağzındaki yarım ayın yanaklarını gerişi . Sen gökyüzünün düşmeyen Ay’ısın .
Geleceğinin olmadığını düşünmekten uyuyamadın. Yarını bilemediğinden korktun. Bırakamayacağını düşündüğün şeyleri bırakmanın vakti geldi çattı .
Koşmakla yürümenin ayrımına varmışlar kabullenir durumu . Yavaştan almayı anlayanlar hatta kendi için duranlar.
Anlamadıysan hala kendini sevmeyi . Bırak . Bulamadıysan hala mutluluğu kimin hak ettiğini . Bırak . Unutmaktan çekiniyorsan . Bırak !
Kendinden korkma , hislerinden bunalma , hayattayım diye yorulma . İnsan olmanın evren için küçük kendin için büyük olan hazzını yaşa ve yoluna devam et .