Yaşarken Ölmek Şiiri - Hamit Atay

YAŞARKEN ÖLMEK

Yaşarken ölmek,
Bir bedenin içindeki boşluğu hissetmek,
Gözlerinin gördüğü ama kalbinin anlamadığı bir dünya,
Ve her adımda biraz daha kaybolmak…

Yaşarken ölmek,
Bir zamanlar canla dolan bir yüreğin,
Şimdi sadece geçmişin izlerini taşıması,
Ve her yeni günün, eski acıları yeniden canlandırması.

Yaşarken ölmek,
Bir gülüşün ardında kaybolan bir hüzün,
Bir anıların, gün geçtikçe sararıp dökülmesi,
Ve her yeni sabah, biraz daha karanlıkta uyanmak…

Yaşarken ölmek,
Bir zamanlar renkli olan dünya,
Şimdi gri ve soluk;
Her şeyin kaybolduğu bir noktada,
Sadece suskunluk kalır geriye…

Yaşarken ölmek,
Hala nefes alırken, bir şeylerin eksik olduğunu bilmek,
Bir parçan hep kaybolmuş gibi,
Ve her geçen gün, biraz daha yok olmak.

Yaşarken ölmek,
Sonsuz bir bekleyişin içinde sıkışmak,
Zamanın her saniyesinin bir kayıp olması,
Ve hala bir umutla, belki de hiç gelmeyecek bir şeyin peşinden gitmek.

Ama belki de yaşamla ölüm arasındaki o ince çizgide,
Gerçek ölümler sadece bedenin değil,
Ruhun da kaybolduğu anlardır,
Ve yaşarken ölmek, belki de sadece bir haldir,
Yavaşça kabullenmek ve bırakmak…
Hamit Atay