Yaşarken Ölmek Şiiri - Mehmet Sıddık Kaya

Tanrı dağlarından hisar vadilerine akan nehirler gibiydim,
Coşkuluydum, mutluluk taşıyordum, sevgiydi yüküm.
Debileri yüksek duygularımla sana akıyordum,
Önüne çektiğin bentlerden habersiz,
Sana geliyordum çaresiz,
Ama sen yoktun.

Kimsesizliğimin mağaralarında seni arayan gözlerim yorgundu.
Sancılı uykularımda sözlerin yankılanırdı, uyanırdım,
Seni arardı gözlerim,
Ama sen yoktun.

Heybem vaftiz edilmiş hatıralar ve vadesi geçmiş özlemlerle doluydu.
Özlemlerin yağmur olup üzerime yağıyordu zamansız
Şemsiyesiz kalan sarhoş ruhum, seni arıyordu amansız,
Ama sen yoktun.

Bütün çabalarım seni bulmak içindi,
Rüyalarımın garlarında seni bulmak için kalkıyordu trenler,
Vagonlar hayal kırıklıklarıyla yüklüydü,
Raylara sürüklenense umudunu kaybeden ruhumdu.
Meğer ecel kapımı çalmış, örümcek ağları ile örülmüş alın yazım,
Payıma sensizlik yazılmış, yokluğunda yaşarken ölmek te varmış.