Yaşarken Ölmek Şiiri - Bilal Özcan

Kolay mı sanıyorsun hayatta kalmak?
Heyecansız, ruhsuz yaşamak.
Vahşet gibi o da ölüme denk,
Ne acıdır ki yaşarken ölmek.

Kimileri yaşıyor zannediyor kendini,
Fark etmiyor yaşarken öldüğünü.
Bilmiyor ki yaşamanın güzelliğini,
Ayırmış bedenle ruhun bütünlüğünü.

Meydana getirmemiş ne tek bir eser,
Ne eseri korur, ne güzellikleri görür.
Düşmüş nefsin peşine oradan oraya savrulur.
Bedenî arzuları karşılamayı yaşamak görür.

Ne çalışma var, ne çalışma şevki,
Kalmamış tek bir yaşama sevinci.
Bedenden başka yok mevcudiyeti,
Yok olmuş yaşarken öldüğü bilinci.

İnsan gibi yaşamak varken
Kurtul yaşar gibi yaşamaktan
Meccane nefes alıp vermekten
Ne yaşar ne yaşamaz olmaktan

Varken çaresi, korkma yaşamaktan
Çekinme yaşarken yaşamaktan! ..
Daha iyidir yaşarken ölmekten
Yaşamak gibi, yaşamak istiyorsan! ..

Gel kurtul, yaşıyor gibi yaşamaktan,
Bir eser meydana getir var ile yoktan.
Yaşamak için ümidi kesme hayattan,
Varken çaresi Kurtul yaşarken sen ölmekten.

Kıskanma yaşayamıyorsan, yaşayanları
İbret al doğru, dürüst, iyi yaşayanları.
Gör güzellikleri, yaşamanın kutsallığını,
At üzerinden yaşarken ölümün tutsaklığını.

Gel vazgeçme insan gibi yaşamaktan,
Bir gün sende gidersin şu dünyadan,
Zaman varken, bir eser bırak az ile çoktan,
Gel vazgeçme öldükten sonra yaşamaktan.

Gel düşün ne acı ki yaşarken ölmek
Öldükten sonra da var yaşamak
Bir ölüm varsa yaşarken ölmek
O da en büyük cinayetlere denk

Özcan’nım gel sen vazgeçme çalışmaktan,
Sen ayrılma haktan, hukuktan, adaletten,
Sen kurtul yaşarken, yaşarken ölmekten,
Sen vazgeçme öldükten sonra da yaşamaktan.