Yaşarken Ölmek Şiiri - Yasin Uysal

Ruh ve beden; bilinen en eski aşıklar
İlk ağlayışla tanışmadan bağlanırlar
Dokunmadan hissederler birbirlerini
İç içe, yan yana lanetli bir sevda gibi
Elbette bu sevdanın bir bedeli vardır

Ruh olmazsa beden ölür,
Beden ölüyse ruh özgür
Ruh bilir ki beden fani,
Hemen kabullenir esareti
İştahla bedene hapsolur
Bedene bu bile dert olur
Artık kendini yük görür
Biraz da varsa cesareti,
Her gün daha çok yaklaşır
Arzular cehennemi…

Bazense ruh daha hızlı davranır
İşte bu vedaların en kötü olanıdır
Tüm dünya durur ve ikisi için ağlar
Her bir feryat mezar taşında yazar
Aşktan geriye solan yapraklar kalır

Ruh hiçlikte kaybolur
Beden yavaşça yok olur
Ölümün merhameti varken,
Huzuru matemde arar durur
Beden çaresizce yaşarken,
Her gün bir daha can verir
Acıyla aldığı her nefesi
Geri vermeye heveslenir
Ve bir gün son defa uyanır
Masal da mutsuz son bulur