Yaşarken Ölmek Şiiri - Eftelya Rozavesta

Büyük acılar doğuyor karanlığıma
Karanlığımda ne ay var ne de yıldız
Hiç bir yıldız konmuyor yaralı kanadıma

Sonra şimşeklere tutsak nefretim
Salıyor gözyaşımı yeryüzüne
Sanki birtek hıçkıran benim
Bu evren bu yeryüzü bu gökyüzü benim için yaratan bu sızıyı.
Bu sızı dindirir mi karlarımı
Gittikçe mor menekşeler açıyor tenim

Dağların üzerinden el uzatıyor bana hayal kırıklığım
Nedense uzanmak istiyorum
Gitmek istiyorum amansız
Gururum kan revan kanıyor yine
Senin hiçliğine bir hiç oluvermişim.
Yaratılandan ümidimi kesmişim
Yaradandan da merhametsizim.
Büyüdüğüm yollardan geçmişim
Ayak izlerin biraz olsun beni hatırlar mı dersin?

Yürüyorum büyüyorum ölüyorum
Yaşam savaşımda biraz da olsa aah birde sen tutuversen ellerimden
Sen kaldırsan ya beni bu zulümden
Bu sensizlikten....
Utanıyor çığlıklarım bu utanmadığım benden.
Uzandığım bez parçası kokunla külleniyor bedenimin koruyla.

Ve ben küfleniyorum
Ve bu buz duvarlar buğulanıyor
Yine adımızın ilk harfleri süslüyor gecemi.
Yazımıza sığmasa bile kaderim.

Titriyorum
Vazgeçiyorum
Ve korkuyorum
Ama sensiz bu derin hasretimi unutamıyorum.