Yaşarken ölenler Şiiri - İlyas Gültekin

Yaşarken ölenler bilir...
Öyle anlar vardırki aldığın her nefesin ciğerine iyi gelmediğini battığını hissedersin...
İyi yaşamak için ettiğimiz dua'lar,
Ölmek için yakarmaya dönüşür...
Bir süre sonra ne kadar zayıf düştüğünü,
Yeniden toparlanmak için gücünün olmadığını fark edersin...
Bazılarının mutlulukları sana komik gelmeye başlar...
Gülünçtür evet...
Türlü türlü savaşlarla kazandığın daha büyük mutlulukların, bi anda kaybolmasına şahit olmuşsundur..
Geç olur ama..
Hayata artık daha temiz bir camdan bakarsın...
Gördüklerine tebesüm edemiyecek kadar tecrübeler birikmiştir dudak çukurlarına...
Memnun olmadığımız için değil...
Aslında her kazancın kaybına..
kayıpların ise telafisine denk gelmediğimiz için..
Yani biz istemedik ki böyle olmayı...
Zorlandık...
Mecbur bırakıldık veya..
Her Neyse ondan işte...
Yaşarken ölenlerin sevinçleri yoktur..
Kursağında kalmış hevesleri vardır...
Yutkunamadığı hüzünler taşır genzinde..
O yüzdendir ki,
dudağından dökülen cümleler teselli etmez belki seni...
Senin duymak istediklerinle değil de..
Kaçtıklarınla yüzleştirir...
Gerçeklerin duvarına çarparsın bi anda...
Hem....
Çarpmak daha iyi değilmi altında ezilmekten duvarların...
Yaşayacaklarından haberdar olmak hazır tutar seni...
Belki yere daha da güçlü basarsın..
Olur ya..
şansın yaver gider sallamaz seni rüzgarlar...
Belkide dalgaların savurduğu bir yelkenli değilde..
Dalgaları yırtan bi kaya gibi hazır olursun...
Güçlü olursun yani...
Zaman öyle ilerliyorki hızına yetişmek mümkün değil...
Senin için durduğunu zannedersin bazen...
Ya bi heycan,
yada yaşadığın bir acı,
zamanı düşüncelerine kelepçeler gibi olur...
Ama zaman hiç birine bakmadan akmaktadır...
Geç kalma...
Oyalanma...
Ayağa kalk hadi..
Geçmişini unutmadan geleceğini yaşayamazsın..
Geçmişin izi geleceğini zincirlemesin..
Unutma Ölmek kurtuluş..
Yaşarken ölmek yok oluştur...
Bunu en iyi yaşarken ölenler bilir...