Yaşarken öğreniyor insan Şiiri - Aynur D ...

Yaşarken öğreniyor insan ,
Yaşayarak ve görerek
Bir kulaktan girerdi, toyken,
Öbüründen anında çıkarken
Anlamazlar hislerini nasıl
Ve ne derece hissettiğini ,
Derdin varsa göge anlat
Olaki göremiyorsun göğü
Otur bir avuç suya anlat
Her duygu geçiciymiş,
Zorlayarak değilde bazı şeyler
Iyi lakin kötüyse kendiliğinden
Yavaşça ve hiç anlamadan
Uğur böceğini bilirmisin?
Hani o karanlıkta yanan böceği?
Belki bir kuşun kanadıyız biz
Ne büyük bir velinimet bak
Düşünmek ve anlamak
Algı ve hisler koca bir dünya
Evet duydun koskoca bir dünya
Bizim beynimiz olağanüstü ,
Döndürmeden çarkı içinde
Öğütmeli eskileri ,gidenleri
Daha aydın zihin ve gayret gerek
Oturup sızlanmakta ne demek
Bahaneler kolay mazeret kolay
Çalışarak içinde hayat boyu
Bir ömür boyu öğrenerek
Soru sorarak bir çocuk gibi
Bir duyeni yaşı geçkini dinleyerek,
Kul Hakkı yemeden ,
Bir yetimi üzmeden
Helal yoldan kazanarak,
Zamanını değerlendirerek,
Kati kendi değerini bilerek
Zati biraz kendini severek
Başlamalı yaşamaya
Yaşarken öğreniyor insan
Düşünce anlıyor kim dost
Kim düşman,
Sevmenin azını sevemeyenden
Sevmenin çoğunu sevebilenden
Yalnızlığın enfes tadını gidenden
Gelenin sevincini gelenden
Hayat bir öğretmen
Ve bizler içinde öğrenciyiz ,
Bu dünya sınav yerimiz mi?
Gökyüzü anam ,toprak yarimmiş..
Ağaçlar babam,yağmur dinleyenim,
Kuşlar ve duvar ben'im yalnızlığımmış
Dağlar dertlerim ve giderek aşılırmış
Yaşarken öğreniyor insan,
Aynur Durmuş