Yaşarken Şiiri - Akif Tütüncü

yaşarken hep tek kişiydim
ölümümde vagonlara dizildim
raylar taşıdı bedenimi
yazın sıcağında genişledim
kışın soğuğunda yapıştım raylara

(üşürken iki kişi olmak ister yürek)

üç boyutluyum
üçüncü boyutunu yalnız ben gören
... vagonlar
içimdeki şehirlere benzer
benden olmayan bir parça demirle bağlı
bir birine
üstü hep açık
hiç insan yolcu taşımadıki

kömürle kuşatılmışım
siyah
ve bir güzel gözle yanmaya hep hazır

toprağın omurgası gibi raylar
bir tren batınca
felç olur
yalnız toprakla sevişir

kurtulmaya çalışıyorum boyutlarımdan
hangi boyutuma koşsam yalnızlık

(trenlerin ruhunu hissediyorum
rayların ruhumdan her geçişinde)