Yaşarken Şiiri - Bülent Bilir

Epeydir kalemi elime almamıştım,
Epeydir yüzleşmemişdim kendimle
Ölüm acıya kalbediyordu lezzetleri
Belki hatırlamak, unutmamak gerekliydi

Yıllar öncesiydi, ılık bir ilkbahar mevsimi
Bir bahçede oturuyorduk
Ölüm gelmişti aklına
Benimse hiç çıkmıyor şimdi

Şimdi aynı bahçedeyim
Elime kalemimi aldım yazıyorum işte
Güller yerini dikenlere terketmişken
Yine sen geldin aklıma
Sen ki o bahçenin en güzel gülü
Elime batan dikenlerin ise en acıtanıydın

Şimdi ise gözüm dalsa da bazen
Kalemim elimden hiç düşmüyor
Ha bak elim acıyor halen
Hem öyle derin ki acısı
Ölüm bile bu acının yerini alamıyor...