Yaşanmışlar, Zaman ve Silgi

Beklerken karanlık gecelerin gün doğumunu,
yine hüsrandı işte, yine hayal kırıklığı,
beklemek vardı ya..
Hani sabırsızca umutla,
bilmeden yıkılacağını umutlarının,
hani beklemek vardır ya çaresizce,
karları delerek güne kavuşmak isteyen
kardelen misali…
Oysa perde germişler sanki,
duvar örülmüş gün doğumunun önüne,
yansımıyor ışığı da, ısısı da nedense,
eller açılmış gök yüzüne yalvarıyordu…
Tanrım bu ne yıkılmışlık bu ne tufan,
savurdu sevgilileri,sevdaları duyulmaz oldu,
duyulmaz oldu yürek seslenişleri….
Nerede hani beklenen sevgili..
Hani nerede söylenen sözler..
Gün batımında kaybolan güneş gibi
karıştı karanlığına gecenin,
kavuşamadı aydınlığına güneşin…
Tam tutmuştu elleriyle ellerinden, güvenmişti,
yaslanmıştı ulu çınarın gövdesine yaslanır gibi,
ısınmıştı bedeni, sıcacık sevgi dolu sarılışlarda, dokunuşlarda... ama!
Birden şimşekler çaktı kararttı gün gibi aydınlanan gecesini...
Bir anda kasırgalar koptu yüreğinde, buz tutmuştu, üşümüştü yüreği,pare pare dağılıyordu…
Bakışları yoktu sevdalının, o yüreğini delip geçen bakışlar! yoktu artık, sislerin ardında kalmıştı,
kayboluyordu seslenişleri, duyulmuyordu yakarışları
kara bir perde iniyordu ilk kez gözlerinin önüne….
Duygularının önüne, kapkara kalın bir perde…
Yok yok bu perde değil,
kalın taşlarla örülmeye başlanmış duvar...
Kocaman bir silgi zamanın elinde
silmeye çalışıyordu yaşanmışları,
tabi silebilirse…