Yaşanmış Eski Bir Şehir Hikayesi

Ümitler ve hayal dünyasıdır insanı ayakta tutan yarına bağlayan. Gelecek günlere çıkmasını

sağlayan amaçtır, düşüncedir, ümitler ve hayaller. Çoğu zaman onlar uğruna yaşanır. Onlar için

ağlanır kimi zaman gerçekleşmediği, gerçekleşemediği zaman hayat noktaladıkları dahi

olmuştur. Hem vazgeçilmez birer parçadır hemde istenildiği verilmediği zaman tüm çirkinliği ve

sevimsizliği ile bilinir ümit ve hayaller. O da arkadaştı onlarla dosttu ama farklıydı farklı

olmasını gerektiren birçok sebep ve neden vardı. Doğduğundan bu yana her insan gibi onunda

yanından ayırmak istemediği birşeyleri vardı; iki şeyi vardı ki bunları hiçbir zaman kaybetmeyi

göze alamazdı. Onlarla sık sık görüşürdü. En çok güneşin gökyüzünü terkedip kendini karanlığa

bıraktığı anda yatağına uzanmasıyla her gece birlikte olurlardı. Her zaman istediği herşeyde

başarıyı yakalamaktı. Başarısı uğruna hayatta herşeyini verebilirdi. Kendini bildiğinden bu yana

başarı Egosunu daima istemişti. Çoğu zamanda elde etti. Alamadığı zamanlarda oldu tabii ama çok

azdı.Bazı şeyler onun için o kadar değerli ve önemliydi ki sonuç alamasa bile o yolda

başarısız olmak onun için büyük bir başarıyı simgeliyordu Başarısız olacağını bilse bile inadına

başladı. Tüm Olanaklarını sundu, aldı, verdi ama yine olmadı... Kısaca; denedi ama olmadı.

Yine karanlığın gelmesiyle beraber anlatmaya başladı; oldukça hüzünlü ve üzgündü.

Hiç anlamadığı değişik o’nun için anlamsız diye isimlendirdiği birşeyler hissetmeye başlamıştı. İlk

Defa oluyordu o’nun için böyle bir hadise her zaman alışa gelmiş bir durumdu aslında yaşadıkları

Yalnız farklı kılan sebep ise; bu kez o’nun istemesiydi. Hep isteyenleri görmüştü taaki kendi

İsteyene kadar. Yaşanması gerekenler için çok erken diye düşünürdü. Ama artık umurunda değildi

Yaşı ve hiçbirşey sadece o’nunla olmak hariç. O’nu sahiplenme arzusuydu hayalleri ve ümitleri.

Zamana bırakmayı düşündü hep. Zaman zaman isyana yönelecek oldu. Ama evreni yargılamak

İmkansızdı. Beklemek zaman kaybından başka bir şey vermedi o’na vermiyordu. O bir zordu ve o’nu

Zoru başarması gerekiyordu. Olumsuzluklara bürünmüştü herşey o’nun hayallerine gelmesiyle

Herşeyi etkisi altına alıyordu o’nun nezdinde olan. Herzaman yazı yazar, anlatırdı. Defterinin

Beyaz temiz sayfasını çeviriyor herzamanki gibi kalemini eline alıyordu. O’nu yazmak, anlatmak

2

İstiyordu. Yazdığı sayfalar o’nu anlatmalıydı... Ama yapamıyordu o zor bir insandı, zor olmaktada

Direnmekteydi. Oysa o da zoru başarmakta niyetliydi. Zaman yerinde durmuyordu.Aradan aylar

Geçmişti daha fazla bekleyemeyecekti. Zaman aşımı o’nu zamansızlığa doğru götürmeye

Başlamıştı.Yine her gece olduğu gibi o hayallerle ve ümitlerle uyumuştu. İlginç rüyalar

Görmüştü. Sabahın olmasıyla ve yaşadıklarının bir rüyadan ibaret olması yüreğini incitmişti.

Aklına gelen ilk şeyi o’ na ulaştırmayı bir gereklilik bildi ve vakit kaybetmeksizin o’na

Ulaştırmıştı. “Geceler Çok Güzel Sensiz Sabahlar Olmasa” Bir ilkin başlangıçıydı bu...

Tertemiz ve tüm saflığıyla itiraf etmişti birşeyleri.Suçlu bir insanın suçunu itiraf etmesinin

Rahatlığını yaşıyordu adeta.Artık o’na dünyanın en mutlu insanı ünvanının verilmesi

Gerekiyordu. Ne mutlu ki o na zoru başarmıştı. Ama bu sadece bir başlangıçtı.sonun kendilerine

Neler getireceğinden şüphesiz ikiside habersizdi.

Olaylar o kadar hızlı gelişmişti ki kendisini o’nunla beraber buldu.Herşey biranda olu vermişti...

Birlikteydiler ümitler, hayaller, yanından ayıramadığı iki şey ile olan beraberliği boş değildi.

Yüzüne ilk defa beraber olduklarında cesaret edipte bakabildi. Gözlerine inanamadı gözlerinin

Rengini bile oan fark etmişti. Renk deniz mavisinden daha güzel berrak böyle bir şey olamazdı.

Kısaca; mükemmeldi... Bakınca içine alıyordu adeta hakim olamıyordu kendine. Yüz yüze geldikleri

Dakikalarda dünyanın ne kadar güzel olduğunu, sevmek,yaşamak,beraber olmak, kavuşmak

Sözcüklerinin bu kadar anlam ifade ettiğini yeni anlamaya başlamıştı.İnanılmaz birşeydi

Hayallerindeki zor karşısında yanı başındaydı.Hayır! Bu bir rüya değildi o mükemmel bir insandı,

Ulaşılamazdı...Ulaşıldı ama mükemmelliğini kaybetmemişti. Birlikte geçirilen birkaç dakika tüm

Hüznü silivermişti üzerinden. Hüznün ardından mutluluk tarifi yapılamaz kadar güzeldi.

Mutluluğun ardından gelen hüzünü ise düşünmek bile istemiyordu.Gün tüm güzelliği ile biti

Vermişti...Aylardan buyana ilk defa uyumak için yattığını fark etti. Sadece ufak bir tebessüm etti,

Dünyaya. Sabah olunca dünyanın ve yaşamın tüm güzellikleri ona vadedilmişti.

Yaşamak anlamını bulmuştu.Olumsuzlukları ve ümitsizlikleri buruşturup attı ve asla dönüp bakmadı

Arkasına.Yeni bir hayata başlıyordu sanki,amaçları değişti,yarından daha fazla beklentisi vardı ki

3
Gerçekleşiyordu. O’nu tanımadan önce tutkusu vardı, tandıktan sonra tutku yerini sevgiye

Bırakmıştı.En büyük arzusu ilk olması gibi o’nunla son bulmasıydı.Hep bu düşünce vardı ve öyle

Olmalıydı,olacaktı.Yaşananlar boşuna değildi,boşuna olmayacaktı.Bu hikaye yarım kalmayacaktı,

Kalmamalıydı..Vakit buldukça azda olsa görüşüyorlardı. Kız alışkın değildi yaşadıklarına birlikte

Oldukları vakit o’nunla olmanın mutluluğu hariç huzurzusluk hissediyordu.Şüphesiz alışkın

Olmadığından. Zor değildi artık o’nun adı.Genç adam konuşmalarında her beraberliğin

Güzel başlangıçı olduğunu zamanla duyguların değiştiğini ifade ediyor, penceresini aralamak

İstemediğini söylüyordu.Anlamsız geliyordu söylediği tüm herşey çünkü; öyle bir tutku ile bağlanmıştı

Ki o’na ne bırakmayı göze alabilirdi nede bulmuşken kaybederdi.Herşeyin biranda oldu oluvermesini

İstiyordu adeta, şüphesiz korkuları vardı.Kız korkuların yersiz hatta anlamsız olduğunu

Düşünüyor ve zamanla bu şüpeciliğin yerini kararlılığa ve sukunete bırakacağını düşünerek

Rahatlıyordu.Geçen zaman birimi içersinde aralarındaki farklılıkların yüksek uçurumlardan dahada

Fazla olduğu tarifi yapılamaz hüznü ardında getirmişti.Asla o'nu bırakmayı düşünemiyordu.Çoğu kez

Düşüncelerinden atmaya çalıştı ama olmadı.o'nu olduğu gibi kabullenmek istiyordu.Ama çok zordu.

Kararını vermişti, onu istemediğini ifade edene kadar herşeye sabredecekti.Zorlukların adı artık sabır

Olmuştu.Aradan çok geçmeden o'da olmuştu.Tüm verilen değerlerin onca sevginin bedeli 'Konuşacak

Bir şey yok bırak böyle bitsin' cümlesi kadar basit ve değersizdi.Herşey son bulmuştu.Yaşadıkları ona

Çok şey öğretmişti.Ruhen, bedenen çok kırılmış ve yıpranmıştı hiç önemli değildi.Daima aldığı

Değerlerle büyüme yeğledi verdiği değerlerle ise övünmeyi.Yaşamın güzelliklerini görmek biraz

Zaman alacaktı ama iyi günler neşeli günler yine gelecekti.Ümitliydi....

Belki bir gençlik heyecanıydı yaşadıkları kimbilir belkide, yaşanılan,hayat boyunca unutulamayacak

Bir tutkuydu.(kimse bilemez sadece zaman bilir.) Çoğu kez yaşanılan hikayelerden sadece biridir tüm

Yaşananlar,yaşanılır,unutulur ama yaşanılanlar aylar,seneler geçsede içte kalan buruk acı duyguyu

Silemez yüreklerden.......