Yaşanmamış Umutlar Şiiri - Ahmet Vural 3

Geçmişin ayak izlerini bulsam, Ömrün çıkmaz sokaklarında,
Yeniden koklasam bahar dallarında kalan,o mahsun anılarımı.
Hüznün ortasından uzaklaşıp geçmişe uzanabilse gözlerim,
Kurtarsam mazinin dehlizlerinden tozlanan umutlarımı.
Katlanan yanlızlıklarımı savursam baykuş kanatlarına,
alıp götürseler o meçhûl ve virane yurtlarına.
Göğsüme yıkılan geceleri hançerlerle parçalayıp teslim etsem bahar şafaklarına.
Çekip seherin içinden alsam serinlikleri,yüzüme vursam doldurup avuçlarıma.
Billur akan çeşmelerinden su içsem kana kana,
uyansam memleketimin gül bahçelerinde.
Başucumda mavi menekşelerle,
Dinlesem yeniden sevişen bülbül seslerini.
Yemyeşil çimenler üstünde açsalar yine pembe-beyaz kar çiçekleri,
Yeniden selamlasa bizi yol kenarlarından masum çalı gülleri.
Heyhat...heyhat...mümkün mü?
Mümkün değil elbet.
Silmiş sanki gündüzü güneş,geceyi siyah,
Hiç bir şey kalmamış yaşananlardan.
Bahar gülüşleri gitmiş eser yok eskilerden.
Yüzler bağbozumundaki yapraklar hali,
Zaman yarmış çehreleri su taşıyan ark misâli.
Bundan böyle önemi yok mutluluğun sevgilerin,
Yeter artık boş hayaller,hayat sahnemden siz de çekilin.
Benden hiç bir şey bırakmadın ey doyumsuz ömür,
En son geriye kalan belki bir anlık zaman.
Al sana hediyemdir al onu da götür.
Kumaş alsınlar gece karanlıklarından,
Dikip doldursunlar memleket toprağı ile yorganımı,
Ve....
Alıp bereberimde götüreyim yaşanmamış umutlarımı.