Yaşanan Bir Sonbahar Şiiri - Cahit Pehlivan

Bugün, evet evet
Evet evet
Çok iyi hatırlıyorum.
Eylülün 16’sı olmalı idi.
Yada, öyle olması gerekir di.
A! .... o da ne? ?

Bir yaprak,
Evet, bu senenin sonbaharına,
İlk kurban olmuş, altın sarısı mı?
Yok, yok altın kırmızısı, bir yaprak,
Bugün yürürken parkta, önüme düştü.
Hem de ayaklarımın ucuna.
İşte, o dalından kopuşunu mu anlatsam?
Sizlere,
Yoksa, evet yoksa sevgilisinin kollarına,
Kendini teslim etmiş, bir genç kızın,
Neşesinde ve kıvraklığında,
Binbir çeşit dans ve figürlerle,
Yerlere düştü.
Şimdi, evet şimdi o, yerlerde.

Az önce gözümle gördüm.
Yere düştü, ayaklarımın ucuna,

Biz insanlarda aynı değil miyiz?
Yükseklere çıkarız, binlerce,
Neşe, mutluluk ve heves içerisinde,
Oraya çıkıp ve orada da tutunmak için,
Her esen yelin yönünde sallanırız.
Bu sallanma, yaprak gibidir.
Ama, dalkavukça baş sallamadan ibarettir.

O yükseklerde ne kadar da,
Her yöne esip savrulsak da,
Yine o yaprak misali,
Kimimiz bizlere yukarı çıkaranların
Kolları arasında kıvrak danslarla,
Ona, olabildiğince güvenip,
Onun sıcaklığında, kendimizi boşluklara bırakırız.
Tıpkı, az önce ayaklarımın ucuna
Düşen o, yaprak gibi.
O yükseklerdeki insanlarda,
Bu yaprak gibi, birgün düştüklerinde,
Ne bir değeri, nede önemleri olmayacak,
Meçhuller durağından, bir meçhuller şehrine
Yine meçhul insanların omzunda,
Son bir defa daha yükselerek gidecek,
Sonsuzluklara, ebediyete...

ÇANAKKALE