Yaşanan Şiiri - Necdet Arslan

doruklardan sahillere süzülen bir yelse adımların
kuşluğa düşürüp hızlandırsın bu toy sabahlar
yalazlanan körpe saatlerde gel büyüle beni

öyle olmasa eğer
ne arzulayışları ne baskın özlemleri teninin
ne de oyalanmalarını göz ışıklarının

yine sarmaşıklı seki yine yokuş dibi yine son günü eylülün
koyuca bir alışkanlık belleklerimizden
gönüllerimize asılı reçetelerden

bir tutam güz rengi
bir hece saltça,suyun toprağa sızıp kaybolduğu türden
mayası aşktan içre nereden bakıyorsak
say ki İstanbul’a uzanan ötelerden bir yerden

isyanın en kömür gözlüsü
fırçayı gezdirdiğin paletten en kızıl nar tonlarından
iki tümseğin soyunuk oturduğu tuvalden

illa ki
tenlerimizi kavuran tüm ezberleri yineleyerek
kuğuların yüzerken büyüttükleri zarif su titremlerinde
kendi kendimizi nemlendirmek üzere her telden

çocuklaşalım
çember çevirir ip atlar taş sektirir misket biriktirir gibi
en davetkar bahçelerimizde gün ilerlerken...