Yaşanamayan Şiiri - Erkan Küçük

İçimde büyüttüğüm deniz
Yaz sıcağıyla birlikte çekip sularını
Terk etti beni.
Dudaklarım susuzluktan çatlıyor.
Bir tuz yağmuru sanki her saniyem,
İçime düşüp beni yakıyor.
*
Çekildi sular,yaşayan orkinoslar
Son nefeslerini vermek üzereler
Balinalar ise çoktan bir intihar ile
Kıyıya vurdular.
Tek kalan birkaç su kuşu
onlar da son demlerini içiyorlar çaylarının.
*
Boğuluyorum,
Havada ki oksijen yetişmiyor ciğerime.
Bir Syrene’nin büyüsel ezgisini
bekliyorum
beni hayata bağlayacak
Ancak çoktan çözüldü ipler.
Ve boran koptu kopacak.
*
Denizi olmayan plajlarında
Dolaşıyorum kalbimin.
Kavrulmak düşüyor hissemize.
Kavrulmak
Hiçbir şey olmamaktan iyidir diyorum
acılı bir avuntu belki,
tatlı bir şey söyleyecek olan var mı ki!
*
Gözlerimi yummayı deniyorum
birkaç seferdir.
Çöle sefere çıkmış
Balıkçılar gibi kalıyorum.
Miçolar hala umutlu
Ağlarındaki kumlardan
Hayata dair iz arıyorlar
Bulsalar ondan hayatı yeniden yaratacaklar.
Ama korkarım
ben ustalaştım yaşam karşısında
ve hissediyorum ki her ustalık
Alışkanlıklar zinciridir.
Duyarsızlaşmalar bütünüdür yalnızca
Keşke bir miço olabilmeyi başarabilseydim.
Fakat ne mümkün atılan ok mezarına yaklaşıyor
Söylenen söz ise savruldu çoktan kaosa
Değerini kimseler bilmiyor.
Kısacası koca bir boşluk kaldı
Kuruyanın yerinde.
*
Evinde sokak çocuklarına ağlayan
Bir zengin gibiyim belki de.
Evet malı mülkü çöl olan
zenginin biriyim
yoksulluğumu kumlara çiziyorum.
*
Yine kurak sözcükler dizdim
Yalnızlıklarıma,
bir duvardan ötekine çarptı durdu yalnızca
Denk düşmedi,
şakağıma değmedi hiçbiri.
Ki değseydi,
sanırım bir fısıltı gibi gelecekti.
*
Masamda duran kavkıya dayadım kulağımı
Hangimizin boşluğundan daha ezgisel
Bir ses çıkıyor diye.
Birbirimize benziyoruz
İkimiz de bekliyoruz döneceğimiz günü denize.
Ya da denizler dönmeli bizlere.
Kollarını bir ahtapotun açtığı gibi açmalı
Sekizini birden kavramalı kalbimden.
*
Her atımında yüreğim yeni bir canlı doğar
Yeniden atılır yurduna.
Dağ deniz,dağ rüzgar,dağ kalbim.
Unutma senin kaybedecek bir zincirin bile yok.
*
Yarat aşkı,
umudu serbest bırak
öldür içindeki Pandora’yı.
Prometheus’u kurtar zincirlerinden.
Affet insandır diye Oidipus’u
ve sarıl Orpeus’a
Persopene gibi sil onun göz yaşlarını
Aşk ol,
doğ yüreğim,
Doğur bir aşkı kybele gibi.
Ve 13. görevin beni öldürmek olsun,
doğrult hançerini
Ve vur beni kalbimden.
*
İçimde bir yakamoz şavkı,
ışığını kendi üreten.
Onun dalgalarını hissediyorum yeniden.
Döndü deniz en sonunda,
Aynen gittiği gibi
Gelişiyle tekrar en diri halimle yaratıldım ben.
İki kere yaratılan bir ben değilim biliyorum
Dyonisosa benziyorum bu yüzden.
*