Yaşanabilirdi....... Şiiri - Hatice Sever

Geceler farklıdır her zaman, bir demlik çay ve yıldızlar ve ara sıra daldığım hayallerden korkuyla uyandıran gece kuşları,yarasa….Dilinde bir türkü... Zavallı hayallerim, bu kadar yalnızlığı arzulayacak ne vardı ki…Bilmez miydi hayaller eylemlere dönüşebilirdi…Ve bilmez miydi dua yerine geçebilirdi…Yalnızlığın da dalları olurmuş, yalnızlığı her an hissetmek insanlar arasında…Çevrene bakınca düşüncelerine eş düşünce, hislerine bir ortak bulamamak…Hayallerinle, düşüncelerinle yapayalnız kalmak… Yeis yaydan fırlamış bir ok gibi yol almaya başlamıştı bile…En kötüsü insanın kendine dair umudunun kaybolması…Bir yol almış gidiyorum, bir şeyler taşıyorum sırtımda, ÇOK AĞIR…bazen bu kulluk şerefi bir yük gibi geleceğime sırtlanıyor…Umudum yıkılıyor o zaman…Başkaları diyorum, başkaları… O başkalarının arasından işte o benlik çıkıyor ve bencilce siniyor ve siliyor başkalarını… Başlamadan bitiriyorum başlangıçları başkalarının…
Çocukların gözlerine bakma sanatını buldum bu yalnızlığımın içinde…Hüzün dolu bakışlarla onların sevinçlerini paylaşıyorum…Onlara sevgi dolu tebessüm ederken içimde ki o ızdırabı gizleme sanatını da öğrendim… Kim bilir büyüyünce ne olacak onlara… Dalları kanatları kırılacak mı… Melek çehrelerine dünyanın çirkef dolu çizgileri kim bilir hangi acımasız ressam tarafından çizilecek ve kim bilir düşlerindeki renkler gerçeğin acımasızlığında nasıl solup gidecek…üzülüyorum…Burdaki çocukların gözleri korku dolu…eğer kaşlarını çat, sessizce geri çekiyorlar kendilerini…Biz türkler gibi nazları yok öylesine… Korkuyu ve sabrı öğreniyorum… Geçmişin izleri ince ince işlenmiş düşüncelerine…Kabullenmeseler de bizleri başka çareleri kalmamış gibi kendilerini bırakıveriyorlar öylece..mücadele hisleri kırılmış…Kendimi seyrediyorum onlarda…ne kadar büyümüşüm böyle…bir asrın hüznünü paylaşıyorum onlarla…