Yaşamın Yetmişbeşinde Şiiri - Ayhan Dağhan

Titreyen bu yorgun ellerimi
Bilmez dumanlanmış gözlerimi
Kimse anlamıyor hislerimi
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Bir bir düşürdüğüm dişlerimi
Kaybettim uzak görüşlerimi
Kimse anlamıyor düşlerimi
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Tel tel dökülen o saçlarımı
Çukurlar dolmuş yanaklarımı
Kimse anlamıyor duygularımı
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Beni taşımayan dizlerimi
Sıfır beş gözlüklü gözlerimi
Kimse dinlemiyor sözlerimi
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Rükuda bükülmüş bellerimi
Bastona sarılmış ellerimi
Kimseler anlamaz dillerimi
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Çizgiler kuşatmış gül yüzümü
Öksürükler kesiyor sözümü
Kimse anlamıyor özümü
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Torun torba dolmuş her yanıma
Keşke sen olsan gelsen yanıma
Artık ecel oturmuş yanıma
Yaşamın yetmışbeşinde anne

Sende yoksun derdimi söylesem
Yavrum dedikçe coşup gürlesem
Artık Azrail gelse de ben de ölsem
Yaşamın yetmişbeşinde anne

Artık itilmişim bir kenara
Yüreğimde bir değil bin yara
İsteğim oldu girem mezara
Yaşamın yetmişbeşinde anne