Yaşamın Şiiri Şiiri - Selami Aydemir

En yalnız mevsimindeyiz hayatın
Çoktan kalkmış, hep beklediğimiz
Umut yolculuğunun treni
Düşlere mi düşmüşüz
Karanlıklar mı örtmüş sevdalarımızı,
Yalnızız işte, ötesi gerekmez,
En derin yerinden yitirmişiz
Coşkulu çığlığımızı
Yok artık gözlerimizde
O oynayan çocukların neşesi,
Bir umarsız sessizlik değil
Belki korkak bir ölüm beklentisi,
Belli mi olur, belki de fırtına öncesi.

Meğer ne kadar da küçükmüşüz o zamanlar,
Hani şu sevdadan sevdaya koştuğumuz yıllar,
Hani ilk öpüştüğümüz gün,
Büyümek değilmiş meğer sevişmek,
İhanetimiz bile çocukçaymış,
Oyuncağından sıkılmak,
Hep yeni bir şeyler istemek gibi.

Dünya dönüyor,
Tren gelecek aynı yere yine,
Belki bir gün,
Kaç zaman bekleriz bilmem,
Yeter mi ömrümüz büyümeye,
Yani ölmek var beklerken,
Büyümeden beklemek değer mi
Ölmeye.

Yâda ardına düşsek,
Tren önde, biz arkada,
Bir umudun ardı sıra,
Var mı umutların bir durağı,
Yakalar mıyız?
Kaç dağ önümüz,
Yeter mi ki gücümüz.

En korkak mevsimindeyiz yaşamın,
Hem yalnızız,
Hem de büyümedik daha,
Umut treni önümüzde, Ölüm treni ardımızda..