Yaşamın Öyküsü Şiiri - Mustafa Süreyya S ...

Hayat bence
Tanrı denilen varlığın
İnsan adını verdiği kuklalarıyla
Oynadığı bir oyundur.
Yüklemiş kuklaların sırtına,
Geçmiş denilen yük torbasını
Sürüklüyor insancık,
Kendisiyle birlikte bu ağır yükü
Gelecek dediği,
Orada mutlu olabileceğini
Umduğu,
Titrek bir ışığa doğru.
Sırtındaki heybeden ara sıra
Bir iki azık çıkarıyor,
Yiyip güçlenmek için.
Bunlar,
Yitirdiği sevgili, kaybettiği gururu...
Meyve diye yiyor, sevgilisinin bakışlarını.
Su diye içiyor, gururunu.
Yeni umutlar uyanıveriyor içinde birden...
Sürükleniyor yaşamın peşinden yeniden...
Taze umutlarla geleceğe doğru.
Bir ara buldum sanıyor mutluluğu.
Duruyor karşında oysa işte! ..
Biraz toprak,
Bir dikili taş
Ve belki de bir ağaç...
Neylersin,
Ne düşünürsün bilmem ama,
Bence yaşamın öyküsü bu...

(Akhisar,03.06.1970)