...Sonbaharın gelişi gibidir, ayrılık vakti!
Üsküdar yamaçlarında,
Solan yüzleri andırır,ormanların sararmışlığı...
Geri dönüşü olmayan bir yolun kavşağında bekler insan!
Bazen geriye dönüp bakar, umut kalmamıştır artık.
Daha dün yanıbaşında olanlar, bugün neredeler?
Ve yaşanılan onca şey...
Sadece yaşamın kıyısında kalanlardı.
Ancak insan ile vicdanı arasında olanlar hep bir sır gibi...
Karlar yağmıştır ve beyaz örtüye bürünmüştür doğa.
Kapanan gözlerin ardından, tüm ışıklar kaybolmuştur artık...
Kayıt Tarihi : 11.2.2018 01:39:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiiri 2012 yılında yazdım, Köyümün sonbaharında bir taziyede yazmıştım. İnsan, yaşlanıp ölen bir canlı... Bunca hırsı ve kibri ile her şeyi yok ediyor... O gün, meşe ağaçlarının sararmış yaprakları ve meyve ağaçlarının farklı tonlarda, özellikle kızılımsı renklerin bende uyandırdığı duygular tamamen gerçeğin yansımasıydı.Kesin olan bir şey daha vardı! Sonra kar yağacak ve doğa beyaz örtüye bürünecekti...
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!