Yaşamın Kanatan Yüzü

Sonsuzluğun dinginliğinde
yüzerken kendimle,
gecenin sessizliğini izliyorum.
Ruhuma dolan sigaranın
son nefesinde,
geçmişi dinliyorum.

Ansızın bir ürperti sarıyor bedenimi,
üşüyorum…
Siyah beyaz bir fotoğraf düşüyor
aklımın kuytu köşelerinden,
silik hafızam netleşiyor.

Zaman durgun
bir nehrin kıyısında,
gidenler ve gittiklerimin ortasında
yalnızlığımı sorguluyorum.
Hem çok özlüyor,
hem neyi özlediğimi bilmiyorum.

Puslu havada kör bir
yürüyüş şimdi gelecek.
Yarınlar belirsiz
korkuyorum…

Sürgün verdi toprağından minik papatya
hücreleri bulutlarla sevişti
sağanak yağmurlarımla boşaldı an’a
ölüyorum!

Ölü bir dinginlikte şimdi bedenim
Kendimle çoğalıyorum.
Yalınayak çakıl taşlarından geçerek
yaşamın kanatan yüzünü öğreniyorum.

Karanlık sahnenin ortasında
pantomim oynarken parmak uçlarında,
yamacın kıyısından
okyanusun laciverdini düşlüyorum.
Dalgalar vuruyor yüzüme,
her bir zerreciğini ellerimde biriktiriyorum,
yaşam haritasının çöllerinde
kurumuş yüreklere savurmak için.

Ve ekiyorum benliğimi çorak tarlaya
yüreciğimin coşmasını bekliyorum
umutla…

16.05.2005