Yaşamın Kalbine Sızdırdıkları

Kim düşmez ki kendinden bir ayrılığa?
Kim bulmuş ki tam bir hücresinde kendini?
Dağılınca yaşamaya isyanlar,
Bir hareketlilik kendinden öte başlar.
Nice düşünce ahenginde buluşuyorsa mevsim,
Bazen kalır insan zaman arasında.
Hep ayrı bir iklimdir insan ayrımlarda.
Veya ayrı bir ayrıcalık katar ayrı düştükçe
kendine herşeyden önce.

İnancı bütünlüyor bir an düşünmek.
Düşündükçe bir inayet oluşuyor göğsünde.
Kalbine sızan sızılar,
bir rahmet tecellisi sızdırıyor içten içe.
Oysa henüz yaşanmamış bir umut oluyordu
yaşamın kalbine sızdırdıkları.