Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bana siz gerek, destek olan.
Bana sevgi gerek, ilaç olan.
Bana kardeş gerek, siper olan.
Bana beni gerek beni yaratana götürecek olan.
kaleminiz daim olsun çok güzel
şiir çok güzeldi beğeni ile okudum
seni ve şiiri kutlamamak elde değil
kutlarım başarılı çalışmanızdan dolayı
yüreğine ellerine saglık hep böyle
değerli vede güzel paylaşımlar beklerim
nice şiirlere
salim erben
dizelere sevgiler..
Yaşamın İzleri
Yaşamın vermiş oluğu ızdırap sardı içimi
Ağlasa mı, gülse mi karar veremedim.
Kader mi desem, nedir? Anlamadım.
Değişik bir duygu bu, isyan edilmez.
Ben Kobin’li Memo anlam veremedim.
Sizler hiç mi hiç veremeziniz.
Şiir yazmaz, kalem çizmez bunu,
Çaresi nedir? Bulunmaz bir şey,
Ama dost dediğin, bulunur.
Aramasında o seni bulur.
Arka dediğin, işte odur. Arkadaş…
Ardı sıra değnek olur. Arkadan
Bana siz gerek, destek olan.
Bana sevgi gerek, ilaç olan.
Bana kardeş gerek, siper olan.
Bana beni gerek beni yaratana götürecek olan.
Yazıya dökmem lazım içimi,
Akan gözyaşım, izini kaybettirdi.
Kanayan yaram hayatımı yazdı arkamdan,
Ayak bastığım yerler, ben yokken anılan.
Mehmet Salih APARI
Yaşamı izlerken dostlukların bıraktıkları izleri hatırlamak. En azında bir dostun bile olsa onun varlığını hissetmektir hayat. Onu herkez anlamaz onu anlayan yine yüreğimdir sonsuza kadar anacak olan. SAygılarımla
Yaşamın verdiği ızdıraplar size keffaret olur inşallah. Değerli dost bizi de üzmeyin. Allah huzur ve mutluluklar versin. Selam ve dua ile.
oyyyy arkadaşım oyy.
inan herkes dosttan geçti, arkadaş arıyor.
hayat mı yoksunlaştırdı insanları da,
bu denli gözümüz kör oldu.
ya da alıngan ve çok şeyler bekler mi olduk bu
hayat yüzünden.
güzel bir çalışma kutluyor, paylaşım için çok teşekkür ediyorum, selam ve muhabbetlerimle.
Emeğinizi
kutluyor,
sizi
muhabbetle
selamlıyorum.
Bana siz gerek, destek olan.
Bana sevgi gerek, ilaç olan.
Bana kardeş gerek, siper olan.
Bana beni gerek beni yaratana götürecek olan
Anlamı ve anlatımı fevkalede bir eser okudum usta kaleminizden . insanlar birbirinin aynasıdır.bizde yaratana götürecek olanı arıyoruz. başarılarınızın devamını dilerim saygılarımla
Kutluyorum güçlü kaleminizi Mehmet dostum..Siteminiz haykırışa dönüşmüş..Gönülden kutluyorum..Sağlıcakla ve sevgiyle kalın.. Halim AKIN
Bu şiir ile ilgili 21 tane yorum bulunmakta