Yaşamın Güzleri Şiiri - Ahmet Kaynak

Ayın sessiz arkadaşlıgı eşlik ediyor sana
Dalgın gözlerin derin dusüncelerin kapatıyor bir bulut misali
Farketmiyorsun parlaklığını
Ve birgün birisi cıkıp şöyle diyebiliyor;
Parlak ayı göremeyeceksin artık
Sana verilen bahşedilen güzelliklerin toplamını tükettin !
O gün tüm bulutları kaldırsan da onu bulamayacaksın bir daha..
Yaşadıkça keşfeder ve unuturuz alışıla gelmis güzellikleri
Gecenin güzel latifesini.
Bilirdik gökteydi hep ay
Ama iyi bakmak gerekirdi güzelligine
Kim bilir belki sonuncusudur.
Bir daha gelseydin dünyanın pencereleri acılsaydi sonuna kadar
Ayakkabilarini cıkarıp koşmazmiydın cimenlerin dokunuslarinda.
Sevmez miydin cocuklari ?
Gülümsemez miydin tüm masumlukları tadıp?
Gezmez miydin görebildigin kadar dünyanin halini?
Çünki ya bu son ısıklarınsa son bakisinsa ve kaybedisinse güzellikleri,
Ona göre yasamaz miydin?