Ne sen bana mutluluklarını anlatabildin ne de ben sana yaşatabildim onları. Şimdi her şey yarım bırakılmış her şey tutuk her şey kör sağır ilerlerken yaşamda, umudum olasın isterim yaşanamamış yıllara ve yollara beraber gidelim isterim.
Ben mi çok duygularıma aşığım yoksa onlar mı beni hep bi yerlere sürüklüyor bilmiyorum ama sana onunla yaklaşmak geliyor içimden… ne akıl ne mantık ne de kadınca korkular … her şey uzak kalsın artık. hep birileri diyor bana, hep birileri akıl veriyor kendi hayatından aldıklarıyla. Haklılar, belki de haklılıklarını kanıtlama çabasındalar bilemiyorum ama huzuru o özlediğim ilahi olmayan huzuru o kadar hissettim ki içimde şimdi ilahi olana yönelip dua etmek çok daha zevkle yaptığım bişey olmaya başladı.
Şimdi korkularım kaldı geçmişten ta ki bugüne taşıdığım. Az yada çok… ama bunu ne sana yaşatmalıyım nede bunlarla yaşamalıyım. Acının en ağırı bunlar değildir belki de ama acı, acıtıyor işte... yaşanıyor ve kalıyor ve en kötüsü bir sonraki hayatta çıkıyor rengi ortaya.ne desem ne desen boş. Bende ve atamadığım duygusallığımda izleri kalıyor her şeyin. Yaşamdan ne bekliyorum, yaşam bana ne veriyor. terazi gibi aslında. Bir taraf hep ağır kalıyor bakınca. Beklediklerimi yaşayamayınca da hırçınlaşıyorum galiba. Arada bağırmalarım, kızmalarım sensizken içimden geçen küfürleri sayıp dökmem de bundan galiba. Ama sanki iki insan gibiyim. Senin yanında naif, umursamaz ve çocukça bi huzurla yaşıyorum, sensizken sanki dünyanın tüm yükünü bana vermişler gibi. Yada aslında normalim senin yanında ama dışarıda her yerde sanki setler çektim kendime ulaşamasınlar diye ….şimdi ne çok şey bekliyormuşum aslında senden diyorum, onu anlıyorum. Önceden yalnızlık iyileştiryordu ruhumu,şimdi sen! önceden öyle çok çelişki vardı ki yaşamda şimdi dinginliğimin tadını çıkarıyorum.beni iyileştiren insan yaşama hoş geldin ve sanki hiç gitmemiş gibisin hep bu yaşamda hep yanımda hep bana dair izlerle benim yaşamımdasın her daim.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta