Yaşamı Seviyorum Şiiri - Cumali Cumalioğlu

-Sessizlikler taşısın beni geleceğe, suskun diller..-

Canımın en yalnız en uzun gecesi
ezberlediğim gözümün önünden yitmeyen
herbiri öpüp okşanacak bir kadın teni
herbiri bir ağıt, ağlanacak bir yakın ölüsü
koynumun en sıcak yerinde sakladığım mektuplar

Çok şey yitirip kendimden
ilkyazdan sonyaza ani geçişimde
insanları tanıdım yitiklerle gelen
o ani geçişten sonra / yeşillerin kirlendiği
beyazların karardığı anda tanıdım insanları

Para cüzdanım bir yana
maddemdi üleşilen alın terimdi
bu kara günlerden önce.
bir tek onurum kaldı onu da kırdılar kaç kez
yine de yitik vermeden geldi bugüne

Öyle bir günüydü ki ömrümüzün
çiçek açmıştı sevdamız ilkyaz çiçekleri
kara bulutlar kapladı birden ömrümüzü
çiçeklerimizi döktü, kırdı dallarımızı
dillere, ellere kilit vurulmuştu / yüreklere asla!

Yüreciğimde gizleyemediğim sevgiyi görüyordun
bense gözlerindeki ışıldayan sevinci
bakışların dolaşıyordu yüreğimde
sevgi uyandıran dokunuşlarla
bulutlar apaktı henüz, giysilerimiz çiçekti.

Ey yaşam henüz senden geçmedim
dökülmüş de olsa çiçeklerim seni seviyorum
seher vakti leylim leylim çiçek kokulu kırda
ben kuş sesleri diyordum sen çocuk
ne kuş sesiydi ne çocuk ne ıslık / yıldırımlardı o büyük yangını
başlatan
Yaşamın pusulanmış kalleşliğine karşı duran alnımın
vadilerinde öfkelerimdir sipere yatan
aynalarda aynı şeyi görürüm yıllardır
elleri tetik gözleri kan olduğuna bakmayın
onlar barışın savaşçılarıdır!

Bunca acı çeyrek yüzyıla sığar mı / ölümden bana ne
o bir düş''tü / geçmişi anmak yasak!
üleşilen maddemden, yitmeyen onurumdan, ne o günden sözedebilirim
ne de öfkelerimi yazabilirim / sakın savaş deme gülüm
bir yalnız kalmaya gör / düşünceler yasak tanımıyor!

Düşün ki herşey herkese yasak
unutma ama, herbiri ustura suskun dillerimiz
kınından çıkmayı bekleyen / herbiri kılıç kalemlerimiz var
beni geleceğe onlar taşıyacaklar /yazmaya ne gerek!
onlar da biliyor / ben yaşamı sessizlikleriyle seviyorum.

Cumali Cumalioğlu
20.10.1986-İST.