Yaşamdan Çalınan Bir An..!

Vedalaşırken yere eğmişti gözlerini.... Ayağı ile yerde ki toprakların arasından minik çakıl taşlarını ayırıyordu. Ne yaptığının farkında değildi.. bu davranışının nedeni sadece gözlerini yere eğmesi için bir gerekçeydi..
Gitme kal demek istiyordu, içinden volkan gibi yükselen ses, ses tellerini titreştirip çıkmıyordu ortaya… Söyleyemiyordu. Söylese bile artık çok geç.
diye düşünüyordu içinden.. dinlemeyecek beni ama eminim bunu duymak istiyor benden.. Gidecek ama yaralarını sararken bu söz aklına gelecek daha az acıtacaktı canını… Ya da ya da kal dememe rağmen gitmiş olmanın hazzını, garip hazzını duyacaktı…
Kim olmak istediği yerde acaba diye geçti içinden… Yıllar sonra, kal dediğim halde bana bakarak hafif tebessüm ederek suskun kaldığı anı düşünüp en son hamlesinin canımı ne kadar yakabildiğini düşünecekti belki de…

Oysa oysa gökyüzündeki yıldızları tek tek toplayıp gecenin karanlığını aşıyorum. Senin için hepsini bir kavak ağacının dallarına bağlıyorum, rüzgarla salınsınlar...Hani pencerenden baktığında gördüğün kavaklar var ya, evrenden her biri için yıldızlar topladım.. saçlarına takmak isterdim aslında.. sen yürürken gölge oluşmasın çevrende, takip etmesin seni dayanamam derdin…

Sen o yıldızları gerçekten toplamıştın benim için.
Ben onca karanlığa rağmen yıldızlarımla yürüdüm bir ömür.
Sandım ki yıldızlar var her yanımda
Sandım ki sönmeyecek hiç biri
Bilmiyordum ki sevgili, her yıldızın da
Bir ömrü vardı zamana denk..

Bir annenin hüzünlü, tutkulu elleriydin.
Bir babanın güçlü bakışları.
Yakıyordu gözlerin odaklandığı yerleri..
Sandım ki topyekun sendin hepsi..
Sandım ki sen değişmeyen tek gerçektin…
Sandım ki sana kal dersem bir şövalye unvanını kaybedecek
Sandım ki git dersem tüm yıldızlar sönecek..
Kınından çıkan kılıç dönmedi bir daha yerine..
Ne gidebildin nede kalabildin…!