Yaşamdan Bütünlemeye Kalmak

Tuğrul Tanyol’dan ilhâmla…

içimin yaralarına, merhem olup, sürmüyor, tozunu zaman,

o ki, hepten azdırıyor, bitevîye kanatıyor…

koynuna kış gecelerini alıyor; yılkı atlar,

efkârı borazan gibi çalan…

kurt, kuzuyla uyuyor, bazen;

kitapların az satması bundan…

hüzünler, çok satsa bile,

ağlarken, şiir yazılmıyor anne…

…………………………………………….

yüzüm; bi’ eskizdir, öyküm; ardından gelir;

benim, işim çok acele…

vaktim olsaydı;

bi’ tutam ot gibi, koparıp atardım, yalnızlığı,

acılar, izne çıkardı, rütbe alırdım, sevinçlerden!

anneler, yaşlanmasaydı, keşke…

…………………………………………….

kuşların bi’ bildiği vardır, konarken, elektrik direklerine,

yaşamak; slogan atmaktır; ölümün, kesin gâlibiyetine…

yaşamak;

ne kuşlarla bir tutmaktır kendimi, ne de elektrik direkleriyle…

anneler, hep kuş beslese, keşke…

…………………………………………….

uyku; günün ayracı, bölerken, sesi ve öfkeyi,

gülbeşeker nefesiyle,

aynalar taşır, hayâlî arkadaşlar,

çakar şimşek gibi, yüzüme…

yansıyan bütün hezeyanlar; benden yaşlıdır…

düşümde; bu şehir; döver beni, itip kakar, aç bırakır,

anneler, hep çörek pişirse keşke…

…………………………………………….

akşamlar, öksüz çocukların gözlerini,

asfalt gibi çiğniyor,

kan çekip, küçültüyor dudaklarını…

haber bültenlerinin, en kuytu yerlerine,

sıkıştırılmış adlarını kim hatırlıyor?

anneler, hep türkü söylese keşke…

…………………………………………….

bi’ yer var; zamanın dışında, ama yaralarım O’nun içinde…

savunulması en kolay suçu,

tutup kaldıran ellerin yedeğinde;

terli bi’ suç; sakalı yeni bitmiş,

bi’ oğlanın gömleğinde,

dünyayı sevmenin apoletleri…

ne çocuklar,

ne de anneler, hiç ölmese keşke…

23 Şubat 2016 Salı / İstanbul