Yaşamda Son Diyalog Şiiri - Dinmez Er

Yaşamda Son Diyalog

Göz kapaklarım ağırlaşıyor,
Uyumak istiyorum.
Temiz hava almak istedim,
Pencere açıldı.
Derince bir nefes aldım.

Uykuya dalmak üzereyim
Yeni doğmuş bir bebek hafifliğindeyim
Yürüyorum ayaklarımı göremiyorum
Bir karanlığın içine girerken düşüyorum.
Düştüğüm karanlıktan karlar ülkesinde,
Beyazlar içinde gözlerimi açıyorum.
Sağ omzumda, solumda,
Pembe kanatlı bir melek gel işareti yapıyor.
İki güvercinle uçuyorum.

Ve işte son bir defa cılız bir nefes alıyorum,
Ruh bedenden çıkınca ne kadar hafifliyormuş insan,
Rüya, hayal, gerçek hepsi karışmış gibi her şey,
Korkma, diyor yumuşak şefkat dolu bir ses: Arafta’sın!
Sağım da İrem bahçelerini görüyorum.
Solum da dev ateşlerde kazanlar kaynıyor.
Aynı ses, hoş geldiniz dünyalılar diyor.
Hoş bulduk, hoş gördük!
Yüzünü göremediğim bu ses, aman Tanrım!
Sesim “Tek soru sormaya müsaade var mı?
Nebiler kadar günahlardan muaf mıyım acaba…
(……..)

Dinmez ER / Şiirleri / Çeşme / 2018. 04. 8 /