Yaşamayı Beceremiyorum Şiiri - Mehmet Tü ...

Sanırım yoruldum, ya da tiksindim hayatımdan
Ellerim, yüreğim titriyor, kekeme dilimde darp izleri
Geçmişim, bir film şeridi, acılar geçiyor, mutluluklar geçiyor.
Bakıyorum da
Yaşamayı beceremiyorum artık.
Hayallerim haramilerin ellerinde
Dünyam senin zamanında ki değil
Ben eskisi gibi değilim
Şiirsizliğe mahkûm etmiş bir yar beni

Sevgilim,
Gittiğin günden beri
İlham da alamıyorum.
Ve Tıpkı senin gibi
O peri de terk etti beni
Yazamıyorum.
Söyleyemiyorum, düşünemiyorum
Yaşamayı beceremiyorum artık, sevmeyi, sevilmeyi beceremiyorum.
Gittin ya,
Hani, sen anlatırdın Lut’un o iki şehri, “Sodom ve Gomara’yı”
Ve tıpkı anlattığın gibi:
İpneler, efemineler, ya da:”ben de şairim” diyen kokoşlar,
Her gün bir yerlerini kanatarak, işgal etmeye çalıştılar köşeleri.
Şiirin dili yok “Yakışmaz bana” diyemiyor
Utanıyorum, söyleyemiyorum.

Sensizliğe, yersizliğe, densizliğe aklım ermiyor,
Nefesim kesiliyor nefesim
Hem sensiz
Hem de nefessiz kalıyorum
Ellerim buz kalıpları
Yüreğim buz
Aşk da, kapalı bir mabettir artık
“sevmek boşmuş” diyebiliyor,
Âşık olmayı, sevmeyi de beceremiyorum ya...
“Sensiz nasıl yaşanılır anlat” diyorum

Ey yar, canımın yongası, canparem,
Yaşanmıyor,
Yaşanamıyor
Güvercinleri, martıları vuruyorlar.
Şakayıkların yerinde mayın tarlaları
Kuşlar, dallarında yuvalarında değil
Yılanlar, timsahlar kuşların yuvasına çıkmış
İnsanlar, insanları vurup,
Sonra, vurdukları insanları övüyorlar
Oturup cenazeleri seviyorlar
Arkalarından ağıtlar döküp
Tıpkı bir timsah gibi
Gözyaşları döküyorlar…

Yoruldum, tiksindim canparem
Sensiz,
Böyle bir dünyada
Kalmayı da
Sensiz yaşamayı da
Beceremiyorum artık.

Mehmet Türkan