Yaşamayanlar Ölmez Garibim

Boşa akan nehir gibi yittin kurak çöllerin çatlaklarında/
en güzel güller,çiçekler yerine diken yeşerttin/
gök kuşağını paylaşamadın,griden başkasını göremeyenle/
oturdun ağladın,kalktın ağladın,girdin ağladın,çıktın ağladın
çıra gibi yandın,yandın garibim,paylaşamadın../
ne sevinçler çoğaldı içinde, ne azaldı acılar
koca bir ömür çıkmaz sokaklarda kaldın garibim../
ana rahminden kopmuş bir bebek gibi çığlık çığlığa,
her gün yalnızlığa,her gün korkuya doğarak ruhun,
sönmeyen yangınlar gibi yandın garibim/
bu piyangoda en büyük ikramiyedir; parmakları birbirlerine kenetleyecek,“ölüme bile ‘hadi ordan sen de! ’ diyebilecek bir birliktelik..”çıkmayan bu dünyada gülmez..gülmez garibim
filler gibi çekildin mezarlığına,bekliyorsun ya,
yaşamayanlar ölmez garibim.(NYB)