İri ılık yağmurlar yanağımı okşuyor, karanlığı özleyen salonun beyaz perdeleri gibi. Kaybolmamı çağıran sessiz yağmurlar içimdeki kuyuya düşmemi öğütler gibi. Denizin yüzü aniden kırışıp, gökyüzünün asık suratına yansıyor. Yüreğimin bir köşesinde açmadan solan gül ürkütücü sonların başlangıcını hatırlatıyor.
Oysa, ne fırtınalar bu yangını alevlendirmişti, ne eylül akşamları yaşamıştı bu yürek. Denize anlattıklarını kimseye anlatmamıştı. Yitirilmiş zamanlarda birbirimizi anlamadan yaşayıp yaprak dökümüne girişimizi. Çürüyen yaprakların arasında bedenimizin ve ruhumuzun çürüdüğünü hissediyordum.
Gidişinle güneşimi de götürdün, suyu çekilmiş ağaç gövdeleri gibi sana uzanan kollarım kurudu. Tutunduğum umut yaprakları gazele döndü. Üzerine vuran yağmur damlalarıyla çürütüp toprağa karıştırdın. Sert esen rüzgârlara karşı savunmasız ve yalın kalırken bu dünyada, köklerimle tükenen umutlarıma sarılıyordum. Karakışı ötelemeye çalışarak kardelenlerle yeniden doğmayı düşlüyordum.
Gitmelerine anlam vermeyip, sis perdesinin açıldığında, gözlerimin yine gözlerini bulmasını umuyordum. Ilık bahar yağmurlarının bereketi ile yeniden canlanıp, toprağın efsunlu kokusunda kokunla uyanmayı ne kadar da özlemişim. Cebimde sakladığım ateş böceklerinde yerine yenisini koyamadığım teninin sıcaklığı ile sarmalanmayı özlemişim.
arkalarında doldurulması mümkün olmayan boşluklar bırakılmasaydı eğer.
utanılacak bir şey değildir ağlamak,
yürekten süzülüp geliyorsa gözyaşı eğer…
belirsizliğe yelken açardı iri ela gözler zamanla,
öylesine derince bakmasalardı eğer…
