Her düştüğüm de ve canım yandığımda
Dola dolaşa tanıdık bir sima aramıyor başım
Göz bebeklerim alabildiğine genişliyor
Ve korkularını kucaklıyor dünyanın
Bağrım kendi sıcağında eritiyor acılarını
Kendim düştükçe kibrim törpüleniyor
Ve kanayan dizlerim bir kaç damla kan ile
Susayan toprağa, bir sus payı veriyor
Biraz daha zaman tanıyor bu bana
Toprağın gözü az da olsa doyuyor ete ve kana
Ama ne fayda ecel bir menzil bunu biliyor ayaklarım
Düşsek de bir kalkıp yola koyulsak da
Başımı ağrıtıyor kendimi ispatlamak derdi
Bir hışımla doğrultuyorum belimi
Çamura ve günaha batmış,
korku tüten ruhların arasında
Yaşamanın zorunda bırakıyorum kendimi.
Kayıt Tarihi : 20.1.2025 00:09:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Hikayesi:
30.06.2019
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!