Yaşandıkça azalandır yaşam.
Aşk ayrıldıkça çoğalan.
Sevmek bekleyiştir bunu unutma.
Ölümdür yaşamdan geriye kalan.
Ben bütün sevmelerimi toprağa verdim.
Bütün yıldızlarımı geceye.
Bakma yıkılıp kaldığıma.
Vakit yok artık bir kadını sevmeye.
Tek başına bir yola çıkmaktır sevda.
Ararken kaybetmektir kendini.
Zamansız yakalanmaktır köşe başları.
Ve kırmaktır sıkarken kendi ellerini.
Oysa ne yapsan boşa gider boşver uğraşma.
Sende yenik düşersin kötü zamana.
Ya teslim olursun boynun vurulur.
Yada kurşun sıkarsın kendi kafana.
Kayıt Tarihi : 23.2.2006 10:22:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Kamuran Gülen1](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/02/23/yasamaktir-yasatmaz-insani.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!