Yaşamaktan Utandım Şiiri - Kemal Berk

Herkes bir şey çalıyor, uzun uzun seyrettim
Kimine imrenirken, kiminden nefret ettim
Kalp gözü uyuyanı, iğneleyip terk ettim
Aynı kazan içinde, yaşamaktan utandım

Doymayan gözleriyle, sülükler kan emerken
Vampirleri seyredip, alkışları yaparken
Gönül terazisinde haksızı ağırlarken
Nameleri dökenle yaşamaktan utandım

İlim irfan bilmeyen, cahile ağır gelir
Çorak toprak verimsiz, yüreği eziverir
Kargayı şah yaparsan, bülbülü imrendirir
Alimin zalimiyle, yaşamaktan utandım

Def çalıp oynatırlar, ayıya benzetirken
Milletimi bölerek, düşmanca davranırken
Eli dili silahmış, gençleri öldürürken
Hainlerle birlikte, yaşamaktan utandım

Uzatırken elini, sandım yardım geliyor
Gözü hep cebimdeymiş, cüzdanımı çekiyor
Çoluk çocuk demeden, bir de taciz ediyor
Namus nedir bilmezle, yaşamaktan utandım

Yıllarca zehir verip, akıllıyı delirtir
Her söze yalan katıp, dinime küfür eder
Burnu bulut çizenler, milletle alay eder
Sırtımdan inmeyenle, yaşamaktan utandım

Dünya bir kazan gibi, toplanmışız içine
Nere kaçsam bilmiyom, girsem yerin dibine
Zalimler zulmediyor, güller düşerken yere
Birliğimi bozanla, yaşamaktan utandım

Aldım sazı elime, inat ettim çalmaya
Soysuzların halini, günlerce anlatmaya
Princime benzeyen, taşla kavga etmeye
Kül özü şu dünyada, yaşamaktan utandım

Kemal'erenKemal Berk
12.2.2022