Yaşamaktan Öte Şiiri - Serkan Çardaklı

Yine düştü akşam üstü şehre,
Bir sessizlik sardı bütün kaldırımları.
Camlarda yansıyan yorgun yüzler gibi,
Ben de günün ardında kaldım biraz.

Bir kadeh değil artık derdimin adı,
Bir dua gibi içime dökülüyor geceler.
Kırık aynalarda değil, kalbimde arıyorum
Kendimi — kaybolmuş bir suret gibi.

Günün sonu dostum,
Yaşamaktan öte bir şey bu —
Ne ölüm kadar sessiz,
Ne hayat kadar gürültülü.

Bir ezan yankısı düşüyor uzaklardan,
Sanki kalbime dokunur bir kelime:
“Sabret,” der gibi rüzgâr,
“Her yara bir imtihan, her sabah bir diriliş.”

Ve ben,
Yine başımı göğe kaldırıyorum,
“Rabbim,” diyorum, “beni unutma,”
“Ben hâlâ inancın kenarında tutunuyorum.”

Günün sonu işte —
Biraz hüzün, biraz umut,
Ama en çok sen varsın orada,
Beni yaşatmaktan öte kılan…