Yaşamaktan Korktular...

Korkaktılar…
Yaşamaktan korkarlardı..
Onlar korkaktılar…
Onlar sevdiklerini söyleyemezlerdi...
Çünkü sevgi nedir bilmezlerdi..

Boşuna kavga ederlerdi...
Kavga herşeyleri idi…
Güçlü görünsünler diye…
Silah yaparlardı…
Silahla yatar silahla kalkarlardı…

Cahildiler, fikir üretemezlerdi…
Tartışmaya hic girmezlerdi...
Öyle kabullenirlerdi söylenenleri…
Düşmanlarını ve Dostlarını onlar edinmezlerdi…
Başka birileri onlara Dost ve Düşman seçerlerdi…

Herbirinin Ustaları vardı, onlar hep Çıraktılar…
Kendilerine de çırak ararlardı…
Onların hep bir Ustaya ihtiyaçları vardı…
Çünkü onlar düşünmekten yoksundular…

Onlar hep, birilerinin Ustaları olmasını isterlerdi…
Vede birileri onlara çırak olsun…

Aslında onlar hep çıraktılar ve çırak olarak yaşadılar…
Kendi hayatları hiç olmadı, çünkü onlar hep çıraktılar…
Kadınlarını veya erkeklerini dahi onlar için başkaları seçerlerdi…

Birgün,
Yaşamı anlamadan,
Sevgiyi tatmadan.
Aşkı his etmeden.
Sevdaya özlemleri olmadan.
Dostluklar edinmeden.
Birey olamadan…
Göçüp gittiler…

Onlar,
zaten,
aslında
hiç yaşamadılar…

02.02.1999
Wermelskirchen/Almanya