Gün karası bir yalnızlığa dalış bu fikir sapmaları…
Dünleri, nasıl yaşamak istiyorduk, pişman olmadan?
Veya bu günü nasıl yaşayacaktık, hiç pişmanlıksız?
Veya yarınları yaşamak için o yaşamın içinde dolu dolu olmak huzurlu veya iç huzurlu olmak için neleri yaşamamak istiyorduk… Aslında korkuyorduk bedenimizde yaşamın ter döküntülerinden… Oysa yaşam umutlarım ızdan vazgeçerek yaşamak daha zordu. Sadece kendi kendimize yetikli olmak, ucundan tutunduğumuz yaşamdan düşme korkusuydu aslında bendeki sen varlığın sevgili…
Dünlerin acılarından silkinip, yarınların umuduna sığınmak değilmiydi yaşamın tek kuralı…
Bu umutla umutsuzluğa düştükçe kaybettiklerimizin arkasından ağlamak bu güne kadar bize verdiği güç vede güçsüzlüğü hesap edemeyişimiz değil mi nefes almalarımızdaki zorluklar…
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta