Yaşamak Sevdam Kadar İstanbul Yalnızlığım

senin için her gün elimde bir gül var
gül kokar mevsimler

ne sisli havayı sevdim
ne de sisli sevdayı
sürgünüm ben
eylül fırtınasnın savurduğu

hollanda’nın enschede şehrinde
düşler büyütürüm gökkuşağının yedi renginde
bir omuzum camiye diğeri kiliseye değer
yaşıyarak öğrendim ki
insan olmaktan değerli bir şey yokmuş meğer

sende insanlığından uzaklaşmamışsan eğer
seninle aşk örgütü kuralım
bütün çirkinliklerin karşısında onurluca duralım
hüzünü giyinmesin yürekler
acılardan temizlensin türküler

bunca yıl kötlük ettiğin yetmedi mi
bir kez olsun iyilik yap kendine
özgürlüğünü ver yüreğine
sevda gemim gönül limanına girer
hiç yitirmediğim umutlarım yarınlarına iner

mutluluk sanki uçurtma
hayatın varoşlarında bile
ben o uçurtmanın peşinden koşan çocuğum
n’ olursun beni doğduğun köy gibi ardında koyma
kudurur istanbul yalnızlığım
karadeniz’de ağlar benimle

senden geliyorsa eğer
gül olur ölüm bile

karşında çocuk gibi ağlarsam utanır mısın
sahi sen mutluluğu tanır mısın
mutluluk hiç tuttu mu elinden
saçlarını benim gibi okşayıp
hiç öptü mü yüreğinden

korkuyorsan beni sevmekten
sev çiçekleri
ille de beyaz gülleri
kardelenler ki hüzünün dilleri
çocukları sev çocukları
belki onlar temizler yarınları
kirlenmekten kurtarırlar aşkları
sev güneşi
ayı
yıldızları
sev avucunda biriktirdiğin yağmur damlalarını
sev hayatı
hayatı sev
ben sevgini onlardan da tadarım
arasıra ruzgâra bırak gülüşlerini
alır yüreğimin avlusuna asarım

elbet bir gün tanışacak avuçlarımla
henüz jokerini bulamamış âsi kısrak kalçaların
gözlerimden gözlerin geçse
içimde türkiye uyanır
sevdamın ucundan tutsan
felçli çocuk ayaklanır
mutluluğa uzanır

hoyratlığın yorgunu yüzüm
her gece gözüm
yıldızlarda aydadır
güzdüz güneştedir
aynanın karşısında
saçlarını tarayışını seyretirim
ve birazda ben tararım
güzel olan her şeyde seni ararım
ben de sevmek böyledir

yaşamak sevdam kadar
istanbul yalnızlığım
kafkasların yaralı ve kanatları kırık kartalı
sevince seni
ölüm uzağımdadır