Dokuz Çember Şiiri - Kaan Demiralay

Kıyametin ortasında zıplayarak
Göletleri geçiyor çoçuk
Oysa ne kinli bir yüzü var gülerken dahi
Oynamayı pek bilmiyor

Devrinin dünyanın devrimine serilişi
Dudaklarının çatlak yuvalarına hitap ediyor
Boş rüyaların ıslığında rüzgarlarda
Çocuk konuşmuyor

Ne bilebildiğini soruyor meleklere
Bir sağa ve bir sola
Sağında harabe gökdelenler
Solunda baygın düşmüş piç kısrakları

Yönler artık sonsuz
Çocuk bunu biliyor
Zincirlenmiş bir gök yok yerinde
Ufku anımsatan leş yığınları

Dante dans ediyor
Yüzünü yarılan yere sürerek
Görse ağlardı
Çocuk görmüyor

Geçmişi anımsatan bir sesle üflüyor israfil zurnasını
Sarkan göbeklerini tutup çabalamaya başlıyor insanlar
Duysa kulaklarını keserdi
Duymuyor çocuk