Yaşamak neye yarar Şiiri - Yaşar Kopuz

YAŞAMAK NEYE YARAR

Sevmeyi bilmeyen yürekleri vardı.
Biri,
Alımlıydı, bir o kadarda kibirli,
Geniş omuzlu, yakışıklıydı diğeri.
Sevmeyi sevişmekle karıştırır, yanılırlardı.
Güzel yüzlü, ince belli, su gibi tenliydi,
Lepra lepra dudaklarını seyrederdi, biri,
Aynaları çatlatırcasına.
Sevilmeye yeter sanırlardı bunları,
Sevmeye ne gerekleri vardı,
“Hıh, ben mi, seni mi,
Sevsinler canımmmm”.
Demekti sadece dünyaları,
Alaylı bakışları, kırıtmaları, namlıydı ya.

Ayyaş Salih derlerdi,
Taksimde bir sokak başı sakini,
Ya da, pis sarhoşuydu mahallenin.
Şişe şişe şarap, gözler yerde, laflardı,
Kendi kendine.

Oğlan geçiyordu Salih’i görmeden, selamlamadan,
Kızcağız da kırıtarak geliyordu karşıdan.
Kız hıh, oğlan da aman o da kim,
Yanıktılar ya birbirlerine,
Mahalleden.
Sevmeyi bilmiyor, sevişmek sanıyorlardı ya,
Hıh diyorlar, aman diyorlar,
Konuşamıyorlardı kibirden.

Mahallenin sarhoşu dayanamadı,
Bir o yana bir bu yana baktı,
Bağıdı.
“Hey burnu büyükler”.
İrkildi bizimkiler.
“İnsan,
Sevip sevilmiyorsa eğer.
Suya değen kar tanesi gibi erir,
Toprağa düşen yağmur damlası gibi parçalanır,
Koklandıkça sevişmeler zevksiz,
Umut yoksa yarınlar uzak kalır insana,
Yaşamak neye yarar.
Neye yarar”.

Yaşar KOPUZ.05.04.2009.İst.