Yaşamak Nerdeysen Çık Şiiri - Deniz Ekrem

Diz çöktü adam ve dedi ki '' yaşamak nerdeysen çık''
Çıkmadı saklandığı yerden yaşamak!
Duymadı sanki, sanki adam hiç konuşmamış gibi durdu sonra...
Konuşmadı duvarlar adamla, saksıdaki hiç bir çiçek gülümsemedi,
Çerçevelerdeki resimler çevirdi yüzünü,
Soba yanmadı hiç, yanan vardı yerine çünkü...

Kalktı ayağıya adam ve dedi ki '' yaşamak nerdeysen çık''
Yaşamak çıkmadı hiç olduğu yerden!
Bir ıslık bile çalmadı rüzğâra tutup yanaklarını,
En iyi bildigi şarkıyı bile söylemedi,
Pencereler kapandı açılmadı,
Kapılar gıcardamadı,kapının kolu düştü yere tutamadı adam,
Kaç kolu vardı unutmuştu çünkü...

Yürüdü adam ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Bakmadı yaşamak sesin geldigi yere,çıkmadı hiç,
Yaralı bir kuş konmadı avludaki dalına ağacın,
Ağaç, dallarını kendine saplamıştı zaten,
Toprak suyunu kabullenmez olmuştu,
Akasyalar açmadı çiçeklerini beyazlar giyip,
Beyazı karaya boyamışlardı çünkü...

Döndü adam ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Kulaklarını tıkadı ve göstermedi yüzünü yaşamak çıkmadı,
Gece ağlamadı,
Bulut ayı saklamadı, yıldızlar karışmadı sese,
Bir gülümseme duyulmadı,
Bir karanlık vardı etrafında adamın, bir sabahın menzili,
Bakamadı adam,
Kaç zamandır gözleri yoktu çünkü...

Durdu adam ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Çıkmadı yaşamak, uykudaydı sanki,
Paramparça oldu yüreginde sakladığı her şey,
Günler bir garip, aylar muzdarip,
Yıllar geride kalmış, yüzyıllar hiç olmamış,
Saat yolunu şaşırmış, yelkovan hep yerinde kalmış,
Zaman durmuştu çünkü...

Gözleri ufka baktı adam ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Çıkmadı yaşamak,
Daha bir gizlendi gizinde ortada kalan yaşama bakarak!
Tınısını kimse duymadı kemanın tellerindeki,
Rengi belirmedi, gidenin ardından söylenen türkünün,
Uslanmadı, çocukluğundan getirdiği çocuk,
Us'unda kalmadı bir gelincik sabahı;
Gece bitmemişti çünkü...

Sendeledi adam ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Yaşamak baktı sadece, görmedi adam;
Çıkmadı saklandığı yerden,
Aşk yerini yalnızlığa-yalana,
Sevmek bıraktı kendini tanımsızlığa-talana,
Umut olmamış gibi durdu uzakta,
Bir eli cebinde ağladı gökyüzü;
Gülmeyi unutmuştu yeryüzü çünkü...

Düşledi adam düşlerini ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Bir kâğıt gibi buruşturup attı düşlerini adamın,
Ve saklandığı yerden çıkmadı yaşamak,
Ne bir sese sarıldı sessizlik,
Ne sessizliğe koştu bir çığlık,
Kızıllığı unuttu sevişmeler,
Teninde bir ter damlası bile yoktu,
Boynunun narinliği, omuzlarının kıvrımı,
İpil ipil uyanıp yanan alevi,
Ve bedeni bir kadının saçlarını savurup kalışı yatakta!
Öpüşler artık kanatmayacak,
Bir diş izi bile kalmayacaktı dudaklarda;
Öpmeyi unutmuştu adam çünkü...

Yaktı cigarasını adam ve dedi ki '' yaşamak nerdeysen çık''
Yüzünü çevirdi yaşamak ve çıkmadı yerinden,
Nefes nefese çekildi cigaradan duman,
Yarım kaldı ateşi,
Kül tablasında külü bile durmadı,
Kibrit atmıştı kendini bilinmeze,
Tütün kokusunu yitirmiş,
Karanfilinin boynu bükülmüş solmuştu çünkü...

Uzandı yatağına adam ve dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Dinlemedi yaşamak çıkmadı uykusundan uyanıp,
Düşler daha bir gri,
Uykusuzluk daha bir aldı başını gitti,
Yastığındaki gülücükler kana özendi,
Yıldız, ay, bulut,
Yer, gök, sonsuzluk tek kelime bile etmedi,
Konuşacak bir dili yoktu çünkü...

Gözlerini kapattı adam uzandığı yatağında dedi ki ''yaşamak nerdeysen çık''
Ve sustu;
Bir daha açmadı gözlerini çünkü...

03.03.2007/Diyarbakır