Yaşamak ne güzel oysa Şiiri - Oktay Çekal

Yaşamak ne güzel oysa…

Dağları dolaştım; akan sulardan içtim, serinledim.
Yoruldum yaşarken, anladım hayatı,
Anladım yaşamak ne demekmiş, aslında…
Oysa yaşamak seyretmek değil, yorulmak tüm hücrende,
Yaşarken hayatın kendisi olmak, her karesinde,
Kendini hissettirmek, sen gibi olmak karışmak her şeye…
Her canlının bir çift gözü var bakan, kendince
Görünmekmiş, her nefes alışında buradayım diyerek,
Ben hep bir kış uykusunda yarı ölü kalmışım,
Gözlerim görmemiş yeşilin nefes alışını,
Kulaklarım duymamış kelebeğin, arının şarkısını,
Maddeye düşmüş hayat şartları, robotu oynamış nefis,
Kendimden geçip benden çıkmışım…
Yeşili beton sarmış dört duvara hapsetmiş,
Bakan gözleri karanlığın gözlüğü kör etmiş,
Göstermeyen sislerin yalanı sarmış, hikâyeleri…
İnanmış ruhlar suskun sözlerde, kaybolmuş,
Başımızı kaldırmadan bakmışız gökyüzüne,
Mavinin sesini duymadan ama…
Unutmuşuz uçurtmanın verdiği zevki,
Çocuklarımız bilmiyor ağaç salıncağına binmeyi…
Nefesi çektim ciğerlerime oksijen doldu,
Yaşamak ne güzel oysa hissederek ama…

Oktay ÇEKAL
09.09.2013-23.22