Yaşamak mı dır ölüm? Ölüm mü dür yaşamak?

Yaşamak mı dır ölüm? Ölüm mü dür yaşamak? Yaşamı ölüm var olduğu için mi severiz yoksa hiç ölmeyecek gibi yaşadığımız için mi?

Yalanlar söyledim kendime
Suretimde alayvari gülüşler vardı
Bencil küstah ve ukala…

Her kurduğum cümlenin ya başı devrikti ya sonu
Yanık mektupların külleri kavururken avuçları
Geceden içip içip sabahlara eremedim

Fi tarihinde bir hayattı
Alaca renkte…
Tüm renklerin kirlenip;
Birinciliğin beyaza kaptırıldığı…
Ama tüm renklerin karışımı beyazdı

‘Mış gibi’ yaptım hep
Ya da sadece oyalandım

Yanlış mevsimlerde çiçek açtığımdan olsa gerek
Yedi veren gülünün kokusunu
Hazanın sarısını baharın yeşilini hiç bilmedim

Zamanın çakılı kaldığı bir ‘an’ dayım yine,
Mahkemeyi kurdum;
Savcı da hâkim de avukat da benim

Artık ne hırçınım ne kalabalık
Olabildiğimce durgun ve yalnız
Olabildiğimce sessiz ve sedasız

Derin bir nefes aldım
Hevesim kursağımda kala kaldı